Chciałam dobrze, wszyło źle

Niedawno poznałam faceta - inteligentny, otwarty, z poczuciem humoru, lat 30. Umówiliśmy się na randkę, od razu zorientowałam się, że jest bardzo zestresowany tym spotkaniem co próbował zamaskować nadmierną gadatliwością i lekką nadpobudliwością. Nie przeszkadzało mi to w ogóle, pomyślałam, że może nie ma zbytniego doświadczenia z kobietami. Bardzo miło spędziliśmy 4 godziny, po spotkaniu utrzymywał kontakt. Następnego dnia umówiliśmy się znowu - w kinie. Ponieważ znów widziałam u niego duże zdenerwowanie postanowiłam zachowywać się spokojnie tak, żeby mu pokzać, że nie musi się denerwowac. Niestety on to chyba odczytał jako spadek zaintererowania z mojej strony i sam też stracił entuzjazm mimo tego, ze to ja poźniej pisałam pierwsza i pokazywałam, ze chcę podtrzymać znajomość. Napisałam mu wprost ale sympatycznie, że jeśli nie chce dalej tego ciągnąć to ja rozumiem. Wtedy on właś nie zwrócił mi uwagę na to, ze ja tez nie wykazywałam zainteresowania. Napisałam mu, że to absolutnie nieprawda i ze zalezy mi na tej znajomości, nawet dzwoniłam do niego, ale było poźno i nie chciałam go nękać. Napisał, że rozumie to i zadzwoni dziś. Czy można jakoś to uratować?

Jeśli oboje chcecie, to oczywiście :) Zwłaszcza, że wynikło to z braku rozeznania i trochę niejasno wysyłanych sygnałów - z obu stron.

No tak, ale ja teraz nie wiem, czy on w ogóle chce... Myślę, że on nie ma zbyt dużego doświadczenia z kobietami i może się zwyczajnie wycofać ze strachu. Pewnie też nie wie jak się ma zachować.. Co powinnam mu powiedzieć, żeby go nie przestraszyć i żeby zrozumiał, że to były błędne sygnały?

^^

up