czy macie fajnego męża

Jak w temacie i co sprawiło że to akurat ten a nie inny? Co was w nim tak urzekło?

No cóż. Młoda byłam, a on wysoki i przystojny. No i dobrze zarabiał. Teraz po 20latach, już może nie jest taki przystojny. Mamy dwoje dzieci i jesteśmy nadal razem. I muszę przyznać, że bywało różnie, ale nie żałuję. Gdy miałam wypadek i leżałam nieprzytomna w szpitalu, to on siiedział przy mnie i mówił że muszę się obudzić i jak mnie kocha( pielęgniarki później mi powiedziały). No i cały czas zarabia dobre pieniądze, qto nie oszukujmy się , ale też jest ważne.

Charakter. Bardzo się polubiliśmy zanim zaczelam o nim myśleć jak o partnerze. Ja mu się podobalam od razu ale jak to facet:) zaczal byc moim przyjacielem. Wszystko mi z mim bylo dobrze robic. Bawić sie tozmawiac grrac w monopol, pic poznawac ludzi, nie byl w moim typie:) ale tak przyjacielsko któregoś dnia sie pocalowalismy i zrobil mi minete i zrobil ja tak cudownie, ze uznałam ze on o nikt inny, wszyscy mówi ze do siebie pasujemy, ale ja nieee no co ty:) a tu po roku przeprowadził sie do mnie, zareczylismy sie, potem slub i teraz jestem w ciąży. Jestesmy ze sobą 7 lat i nadal jest dla mnie najlepszy na świecie. To ze jest inteligentny i zaradny i jest najlepszym partnerem swiata. Bo jest otwarty i wrażliwy i ma podobne podejscie do swiata jak ja. Docenia mnie i czuje ze kocha tak jak ja jego. A typ faceta jaku mi sie podoba poprostu mi sie zmienił:) i teraz podobają mi się tylko faceci pokroju mojego męża:) no ale wiadomo tylko podobają bo szanuje mojego męża i go nie zdradzam. Moja rada: Bardzo dużo rozmawiamy o wszystkim. Jest mężem przyjacielem kochankiem mama bratem koleżanka nauczycielem uczniem fanem idolem kierowca piosenkarzem kucharzem. Nie dzielimy obowiązków ze względu na plec tylko robimy tak jak nam pasuje. I mam nadzieje ze nie miescimy sie w standardzie przeciętności:)

A u mnie na początku było cudownie, a teraz po pięciu latach jest tragedia. Wzięłam sobie duże dziecko z dodatkową opcją bzykania. :-(

Mam bardzo fajnego męża. Poznaliśmy jak byłam w liceum. Miałam wtedy problemy poważne, bardzo mi pomógł. Miał coś w sobie co mnie przyciągało. Jesteśmy już razem wiele lat;) Myślę, że zawsze mogę na niego liczyć i on na mnie.

kazda moze znalezc fajneago, tylko trzeba cierpliosci

fajnie, ze tylu ludziom sie uklada i znajduja ciekawa polowke. Ja mam 26 i jeszcze nie spotkalam :(

Mój jest kochany, zaradny, mądry i ma dobra prace. Życzę takiego męża kazdej

z******ty jest

Zazdroszcze tym którym się układa,u nas jakby nie rozmowa przez telefon bo tzreba do siebie zadzwonic w czasie pracy, to nie zamienilibyśmy ze sobą ani słowa po 2 latach małżeństwa które mam nadzieje skończy się szybko rozwodem, a wcześniej było tak fajnie, ja osobiście żałuj***ardzo.

A rozważałyście opcję terapii małżeńskiej? Może warto spróbować? Ja także mam fantastycznego męża. Najpierw się przyjaźniliśmy, dopiero potem związaliśmy, przyjaźń nadal jest fundamentem naszego związku. Dzieci jeszcze bardziej go scementowały. Mąż jest świetnym, zaangażowanym, kochającym ojcem, dzieciaki go uwielbiają, w ogień by za nim poszły, tak, jak on za nimi. Dba o mnie, jest odpowiedzialny, pomaga mi we wszystkim, pamięta o rocznicach, naszych świętach. To niby bzdury, ale świadczą o tym, że po tylu latach to wszystko nadal jest dla niego ważne, nadal sprawia mu olbrzymią frajdę dbanie o naszą rodzinę, sprawianie, że się uśmiecham, że czuję się kochana. Zależy mu i na każdym kroku to pokazuje. I szczerze - przez 14 lat nie mieliśmy właściwie żadnego krytycznego momentu.

Kryzy tmoze jeszcze wzmocnic malzenstwo, jesli sie dobrze przez nie przejdzie. Czasem takie zwiazki sa jeszcze glebsze niz par, bez kryzysow.

Jesteśmy małżenstwem 9 lat. Wcześniej byliśmy razem dwa lata. Zawsze się wspieraliśmy i kochaliśmy bardzo mocno. Mąż był policjantem, ale zrezygnował dla mnie z tej pracy. Muszę dodać że to była jego wielka pasja. Otworzył firmę i finansowo mamy na prawdę super. Cztery lata temu mieliśmy poważny kryzys między nami. Była to moja wina, ponieważ zmagałam się z poważnym załamaniem nerwowym po śmierci taty. Z głupoty nie powiedziałam nic mężowi. On myślał że tak się zachowuję bo mam kogoś. Wyprowadził się, i chciał mi oddać dom, samochody i firmę. Gdy odwiedzał dzieci, przypadkiem znalazł moje leki w łazience. Tak długo mnie wypytywał aż mu wszystko powiedziałam. Załatwił świetnego psychiatrę, który postawił mnie na nogi bez otumaniających leków, ale dosyć kontrowersyjną metodą. Dwa miesiące w szpitalu, a później terapia trzy razy w tygodniu i różne zabiegi. Mąż mnie cały czas wspierał i robił wszystko żebym z tego wyszła. Teraz jest już dobrze, a to wszystko bardzo nas do siebie zbliżyło. Każdej życzę takiego męża.

piszcie dalej

Jestesmy razem 6 lat w tym 1.5 roku malzenstwem mamy rocznego synka i teraz jestem w drugiej ciazy kocham go za nic wystarczy mi ze jesti kocha.uwielbiam patrzec gdy codziennie po pracy bawi sie z synkiem.Dzieki niemu mam rodzine ktorej nigdy niemialam