Całe moje życie to porażka...;( ;(

Jest mi tak bardzo źle:( Nie mam nikogo, do kogo mogłabym się odezwać... A nie pracuję od 1,5 roku roku. Od ponad roku z nikim prawie nie rozmawiałam!!!! ;( Święta spędzam sama, Boże Narodzenie, Wielkanoc... Jest tak strasznie...

przytulam Cię :)

I nie nadaję się do pracy... to jest takie przerażające... A nie nadaję się, bo ludzie mają na mnie alergię i mnie nie lubią. Uważają, że jestem dziwna... Utrudniają pracę... Robią kwasy...

mieszkasz sama , nie pracujesz tyle czasu ? to z czego zyjesz ? czemu nie szukasz pracy?

Masz depresję ?

Tak, mieszkam sama. Żyję z kasy, którą rodzice dali mi na start I oszczędności z tego, co zarobiłam. A nie pracuję, bo narazie mnie stać żeby nie pracować i miałam strasznie ch*u*jowe doświadczenia w zawodzie:/ :/ :/

Nawet kuźwa ojciec mnie nie lubił i kazał się wynosić z domu, bo mnie nie chce. W czasie studiow sie wyniosłam...:( :( :(

Nie Ty pierwsza...ja pracowałam w zyciu 3 lata i to po znajomosci. Pewnie jestes młoda, ja juz mam swoje lata i nadal nei mam na siebie pomysłu. Choruję przewlekle od 18 r.ż. więc jakos to moge usprawiedliwic ten swoj stan, ale i tak nie ejst mi łatwo. Zostane na starosc sama z gromadką kotów. Taka przyszłosc. Łączę sie w bólu.

dziekuję:) Nie mam depresji, widzę jak całe moje życie wygląda po prostu...

A weź się do roboty ! Twój wpis jest masakrycznie smutny. Chwyć życie w swoje łapki . I nie becz nam tutaj :)

poszukaj dobrej terapii, moze potrzebujesz leków. W samotności przychodza najgorsze mysli.

gość 18:59 pozdrawiam. Ja w wieku przedemerytalnym, ale emerytury nie wypracowałam, bo depresja - od 15 roku zycia. Nie radze sobie, nigdy nie miałam pomysłu na siebie i juz chyba teraz za późno. Przecieka dzień za dniem ...

Ta, weź się do roboty... ludzie mi to mówią zwyczajnie: "nikt Cię tu nie lubi" ;( ;( ;( w różnych gronach, nie powiązanych ze sobą ;( ;( Stancje co chwilę muszę zmieniać, bo mnie ścierpieć nie mogą. Na jednej koleś mnie dusił, bo nie chciałam się wyprowadzić ;( ;(

Są jakieś prace, w których nie trzeba być fajnym, lubianym? Najlepiej z wykształceniem wyższym podyplomowym?

Nie ma.

Ale wiesz chociaż dlaczego tak Cię nie lubią?

Tez czuje się samotna doskonale cie rozumiem. Ja mam chłopaka i dobra prace ale nie mam przyjaciuł. Mam tylko znajomych z którymi mi ciężko znaleźć temat do rozmow. Nikt nigdy nie nawiązał ze mną bliższej znajomości. Nigdy nawet w szkole nie mnialam przyjaciół nikt mnie nigdy nie zapraszał na urodziny i nawet nie miałam kogo zaprosić na swoje. Co prawda wszyscy ze mną rozmawiają ale tylko chwile i nigdy nie rozmowa się nie rozkreca

Domyślam się tylko, bo ludzie tłumaczą mi tylko, że "coś takiego w sobie mam, nie da się określić". Wg mnie to się wywodzi z pochodzenia i wczesnego dzieciństwa. Z pochodzenia, bo moi rodzice pochodzili ze wsi+ malutkiego miasteczka. Tam nikt z nikim się nie trzymał i nikogo nie znał. Więc jak już się pojawiło dziecko to było szufladkowanie: on będzie, jak xxx z rodziny, bo pod tym i tym względem go przypomina. I na każdym kroku było wmawianie dziecku, jakie to ma wady i nawet mu robienie piekła z życia, bo np. xxx nie lubili. Tak było u mnie, przypominałam im jedną ciotkę pod pewnymi względami, a przecież ona nic nie osiągnęła! A oni cenią tylko karierę! No i się złożyło tak, że jak tylko zaczęłam chodzić, już miałam się rozwijać tylko i wyłącznie pod kątem kariery, żeby nadrobić tą ciotkowatość. Nawet kwiatków nie mogłam rysować mając 4 latka. Przez to zaczęłam się dziwnie zachowywać już na etapie przedszkola, odrzucałam większość zabaw i dzieciaków jako "pieniędzy z tego nie będzie", a oni mnie. Doświadczenia się tylko potęgowały na różnych etapach i jestem gdzie jestem:/

To się cieszę, że masz chlopaka i dobra pracę:) To jest bardzo dużo, nawet jak nie masz przyjaciół:)

Może zabrzmi to dziwnie, ale wsunęłam całą paczkę żelek, dużą paczkę cheetosów, ciastko francuskie i poczułam się dużo lepiej xD Dzięki Wam oczywiście też:* Dziękuję, że jesteście:*

Mam jeszcze troche chałwy i Warki Radler, może wznowię dziś poszukiwania roboty jak tak dalej pójdzie:P W sumie to ta Warka chyba też wpłynęła na nastrój:P

Jest promocja w Biedrze na WR:P Polecam:P

Mino ze mam cudownego chłopaka dobra prace i mogę sobie pozwolić na wiele to i tak brakuje kogoś kto pójdzie ze mną na imprezę na babskie zakupy i po prostu pogada jak przyjaciel. Z chłopakiem mieszkamy i pracujemy razem spędzały ze sobą 24godziny na dobę. Czasem chciała bym się wyrwać gdzieś i porozmawiać a nawet nie mam z kim. Umiem nawiązać kontakt tylko z kobietami w sędziwym wieku a z ruwieszniczkami mam ogromny problem

A w jakim jesteś z grubsza przedziale wiekowym? I jakie są rówieśniczki z twojego otoczenia? Dużo dają zbliżone zainteresowania, malowanie się w podobny sposób, ubieranie. Możesz np. zostać specem w gronie od oglądania filmów i zapraszać do siebie na fajne, bo sprawdzone:)

Może to się wydać podstępne, ale zauważyłam w tych moich kijowych pracach, że jak już, miałam coś w stylu jakiejś koleżanki z pracy, to się przychylniej do mnie odnosiły (to było na początku, pozwalałam sobie na małpowanie, bo wychodziłam z założenia, że jeszcze nie znają mojego styluxD a mialam braki w szafie).

Mam 23 lata w moim otoczeniu nie ma zbyt wiele ludzi moje życie ogranicza się do domu i pracy. Dziewczyny w moim wieku z którymi się znam są mile ale zawsze brakuje nam tematów do rozmów nawet jak zapraszał je do siebie czy jestem u nich to jest taka wymuszana rozmowa. Chciała bym wiedzieć co ze mną jest nie tak żebym mogła to poprawić

Ludzie w moim życiu przychodzą i odchodzą i nikt nie zostaje na stałe

Może pomoże, jak spytasz, jakie mają zainteresowania i raz na jakiś czas będziesz pytać, co robily w weekend. Wtedy może upolujesz jakiś temat, że będziesz mogła zadawać pytania pomocnicze do rozwinięcia, a ona zacznie mówić. Niektórzy zaczynają Cię lubić, jesli mogą Ci o sobie opowiadać:)