kto tak jak ja...

...czuje przeszywającą samotność? Czasem myślę, że również w tym odczuciu samotności jestem samotna. Zasypiam, czując każdy nerw i coraz częściej uświadamiam sobie, że cierpię na homosapiensofobię :(

Hmm poprostu brak Ci faceta

Gość wyżej ma rację. Możesz to nazwać najbardziej wyszukanym słowem, ale prawda jest taka, że potrzebujesz kogoś i tyle. To normalne, człowiek jest zwierzęciem stadnym, ale też warto nauczyć się żyć samemu bo ostatecznie w naszej głowie, sferze myślowej zawsze jesteśmy sami dopóki nie zrozumiemy więcej, o tym warto pamiętać.

Czy bycie z kimś wyklucza samotność? Nie sądzę. Można mieć fantastycznego faceta przy sobie (ja mam), rewelacyjnych przyjaciół (też są) i czuć się bardzo, bardzo samotnym. Nie wiem, może jestem jakimś defektem natury, ale uświadamiam sobie, że drugi człowiek nie jest w stanie zrozumieć, co czujesz. NIGDY nie będzie tobą i może mieć najszczersze chęci zrozumienia sytuacji, ale zawsze zinterpretuje to po swojemu i spojrzy przez pryzmat swoich doświadczeń, które przecież są inne od twoich.

No to napisałam właśnie, że w głowie zawsze jesteśmy sami. Nie jesteś defektem ale inna sprawa, że jeżeli czujesz się samotnie z fantastycznym facetem/przyjacielem to znaczy, że on nie jest dla ciebie wcale tym fantastycznym. Są takie rodzaje znajomości, które opierają się na pewnej wiedzy i można mieć świadomość swojej odrębności i wzajemnej samotności i w tym właśnie być razem - mam nadzieję, że rozumiesz, co chcę powiedzieć.

Otóż to , ja mam męża , dwoje dzieci ale czuje sie okropnie samotna . Tzn dzieci kocham , cały czas sie nimi zajmuje, ale znajomych w zasadzie juz nie mam a z mężem mi sie ostatnio nie układa. Chwilami mysle zeby odejść

Może być tak, że nie dobraliście się odpowiednio. A może być też tak, że on też jest samotny tylko nie wiesz o tym. Może nawzajem czujecie podobnie tylko o tym nie rozmawiacie. To już Ty wiesz lepiej czy on może tak mieć, czy raczej to osoba, której takie myślenie nie zaprząta głowy i tyle.

Naprawdę wszystko trzeba sprowadzać do relacji? Dla jasności - otaczają mnie przyjaciele, mądrzy ludzie. Może jest ich garstka, ale sprawdzeni i mogę na nich liczyć. Facet też dobry, wiadomo, są kłótnie, ale dochodzimy do porozumienia. Zaczęliśmy od przyjaźni, więc fundament naprawdę trwały. Jestem, jak to piszesz, samotna w swojej głowie. Czasem nie jestem w stanie słowami wyrazić tego, co we mnie siedzi. Język nie potrafi oddać całej głębi odczuć i myśli. Mam takie pragnienie, żeby ktoś ,,ubrał się " we mnie, poznał te emocje, które są ,,niedowyrażenia". Sama też odczuwam te ograniczenia w stosunku do innych ludzi, szczególnie bliskich. Rozumiem sytuację, staram się odczuwać przekazywane mi emocje, ale... nie zrozumiem drugiego człowieka w pełni, choćbym nie wiem jak się starała. Ech... wolałabym mieć serce z kamienia albo z jakiegoś innego twardego kruszcu. Albo jakiś porządny pokrowiec na pikawę, twardy pancerz. Na miękko to się nie da - w przenośni i dosłownie...