po 30-stce z Wrocławia?

Przeglądam to forum i widzę,jak wiele osób ma problem ze znalezieniem bliskiej koleżanki wokół siebie.Ja mam 34 lata,dzieci w wieku wczesnoszkolnym ale tak wyszło,że oprócz męża i rodziców nie mam z kim pogadać,poplotkować,do kogo zadzwonić ot tak towarzysko...Kilka lat spędzonych za granicą wykruszyło właściwie wszystkie bliższe kontakty.Jeśli jakaś dziewczyna w podobnym wieku chciałaby wymienić kilka maili,może lepiej się poznać to będzie mi bardzo miło:)

ja jestem z wrocka, tez dosc samotna, zero kolezanek, wszystko sie jakos porozchodzilo....:( 2 dzieci ale nie jestem po 30-tce. Czy to mnie skresla??

witam jestem dużo dużo po 30 tce , ale wewnętrznie 19 latka , niedaleka odległość od W-wia , kurka domowa dzieci , mąż i kocham życie takie jakie jest ,,,,,,,,,

nvhghghgv, pewnie,ze wiek nie skreśla,zwłaszcza że ja również nie czuję się aż na 30-stkę:).A dzieci w jakim wieku? W jakiej czesci miasta mieszkasz?Jesli masz ochote to pisz na priv mevgal@gazeta.pl

się nie czuje...no faktycznie, to starość jest :D Kuźwa, kiedy w tym jebanym kraju zmieni się mentalność ? :O

można dołączyć? 2 dzieci, niepracująca, ostatnio trochę kura domowa, ale pozytywnie nastawiona do życia:)

Jestem bardzo nastawiona do zycia i szukam pokrewnych osób tutaj co miło spedzimy czas.;) też kuka domowa z sześciogiem dzieci.

ach te literówki:O:(

chochliczka-masz sześcioro? jak dajesz sobie radę? moja dwójka czasem daje mi popalić:)

SZeścioro-szczerze podziwiam.Ja mam troje i ta ilośc wyczerpuje moje zdolności organizacyjne.A dzieci mam naprawde spokojne,na szczęście.Ale ja ogólnie to dość leniwa jestem.Lubie mieć czas dla siebie,wyciągnąć się z książką na kanapie,obejrzeć serial w spokoju.

ja jestem ze szczepina, mam dokladnie 27 lat i dwojke dzieci, meza, od niedawna zaczelam malo ineteresujaca prace i jakos zycie plynie.A ty z jakiej czesci wrocka jestes autorko?

Z chęcią dołączę, zwłaszcza że jestem uziemiona w domu i brakuje mi bardzo kontaktu z ludźmi (jestem na zwolnieniu lek.). A dawne koleżanki gdzieś się "rozeszły" - tak to już bywa...

Wiem, że to naturalna kolej rzeczy że ludzie zakładają rodziny, mają dzieci, ale szczerze mi przykro że tak wielu ludzi rezygnuje z kontaktu z innymi ludzmi. Ja wiem, że rodzina pochłania czas, ale czy na pewno nie znajdzie się te 10 min na zadzwonienie do koleżanki raz w tygodniu?! Przecież to naprawdę nie tak dużo. A tyle kontaktów pourywało mi się.. (telefony działają w dwie strony, a w moim przypadku to czesto ja dzwoniłam, no i gdy przestałam to sie skończyło). Czy w Waszym przypadku nie było podobnie? Czy to ja tak mam?

To prawda z urywaniem kontaktów.Miałam jedną przyjaciólkE,jeszcze z czasów dzieciństwa niby dogadywałyśmy się dobrze ale to zawsze ja inicjowałam kontakty.Przestałam dzwonić,ona nawet nie odezwała się jak urodziłam dziecko.Niedawno spotkałyśmy sie - przypadek w mieście,potem kawka miła rozmowa,kilka sms i kontakt znowu sie urwał...nic na siłe w koncu. Z podziwem patrzę jak moja mama utrzymuje regularny kontakt z koleżankami,niektórymi jeszcze ze szkoły,studiów.Czasem są to czeste telefony,czasem tylko raz w roku z okazji imienin ale są.A mi to jakoś nie wychodzi.Mam wrazenie,ze mimo iż każdy ma komórkę,net to kontakty są trudniejsze.Ma się wrażenie że wszyscy zabiegani,że się komus przeszkadza a tak naprawde wiele samotnych osób czeka na taki telefon. nvhghghgv : mieszkam w śródmieściu i tez mam mało interesującą pracę ale mam zamiar to w bliskiej przyszłości zmienić;)

u mnie kontakty zaczęły sie urywać z czasem pojawienia się mojego pierwszego dziecka. Po prostu inny świat, niektórzy tego nie zrozumieli. Inna sprawa to wlaśnie moja zasiedziałość - lubię być sama (w granicach), poczytać, zjeść śniadanie. Mam sąsiadki, ktore już od 7 rano chodza z dziecmi jedna do drugiej. Też probowały mnie do tego namówić, ale nie dało rady. Nie umiem tak nawijać bez końca o wszystkim i niczym, bardziej wolę posłuchać. Najbardziej jednak zazdroszczę ludziom takich znajomości/przyjaźni, kiedy można razem nawet pomilczeć bez tego nieprzyjemnego uczucia ciszy.

u mnie też telefon milczy. Właściwie to najczęściej rozmawiam z mamą i siostrą.

Do "Również z wrocka" - ale w Twoim przypadku to chyba było urwanie z Twojej strony? Wspomniałaś że to nastąpiło po urodzeniu dziecka. Powiem Ci że ja zerwałam znajomość z jedną moją koleżanką właśnie gdy ona urodziła. Wiesz dlaczego? Bo nie potrafiła rozmawiać o niczym innym niż to dziecko.

linka, masz dzieci?

Ja nie mam dzieci, a część koleżanek ma i nawet więcej niż jedno. Nie wiem dlaczego miałabym urywać z nimi kontakt. Faktem jest, ze uwielbiam dzieci- sama się staram:) ale lubię słuchac opowieści o tych szkrabach kochanych. Poza tym nie tylko rozmawiamy o dzieciach. O życiu: gotowaniu, pracy, filmach, komentujemy aktualne wydarzenia. Nie rozumiem więc tego odsunięcia na linii pani z dzieckiem i bez dziecka. Ale może żyję w innym świecie;)

Do: również z wrocka Doskonale cie rozumiem,jestem domatorka i lubie prywtnosc,poza tym ciezko mi inicjować kontakty np.na placu zabaw itp,zwłaszcza tu w Polsce,gdzie wiekszosc mam siedzi z nosem w gazecie.Ciezko i glupio tak zagadać do kogos. To nie jest tak,ze znajomi odchodza bo matki rozmawiają wyłącznie o dzieciach.Pierwsze dziecko urodziłam na studiach ale nidy nie zamęczałam kolezanek opowiesciami na temat pieluch .Wiadomo-małe dziecko oznacza mniej czasu,mniejsza dyspozycyjnosc towarzyską,taka osoba staje mniej atrakcyjna,rzadko może wysc do pubu,po zajeciach obowiazkowo do domu.I tak powoli sie wyalienowałam:)

mevgal - podpisuję sie pod tym, co napisałaś. Po urodzeniu dziecka wcale sie tak nie zmieniłam. Mialam dość imprezowe towarzystwo z jednej strony. To nie była przyjaźń, bardziej ludzie na imprezy.

Prawdą jest, ze ludzie przez TV, internet co raz bardziej alienują się od rzeczywistości, nie dbają o znajomości, nie chce im się. Jedna z moich koleżanek ma 2 dzieci, mieszka z 50 km od Wrocławia (ja jestem z Wrocławia), a mimo to co najmniej raz w tygodniu piszemy do siebie maile, rozmawiamy przez telefon, a kiedy jest we Wrocławiu u mamy (rzadko, bo dzieci) to nawet o 20-tej na godzinkę lub dwie, idę się z nia spotkać. Ale chcieć to móc:) A część ludzi jest zbyt leniwa na pielęgnowanie znajomości, nawet mając rodzinę.

Wielki plus dla Was dziewczyn które się aż tak nie zmieniają i potrafią rozmawiać również na inne tematy niż dzieci. To ja akurat miałam taką koleżankę o której Wam wspomniałam, która zamęczała godzinnymi opowieściami o swym dziecku. Oczywiście doskonale wiem, że mając dzieci ma się automatycznie mniej czasu. Dlatego, Poranku Kojota, zazdroszczę Ci koleżnki z którą mimo odległości dbacie obustronnie o Waszą znajomość. Super!

Linka, nie ma czego zazdrościć;) Lata "przesiewu" zrobiły swoje. Kiedyś za bardzo chciałam mieć wielu znajomych, łaknęłam towarzystwa ludzi, często nie patrząc jacy są. Z latami udało mi się zostawić przy sobie tych wartościowych, którzy mogą liczyć na mnie a ja na nich, z którymi można pogadać na każdy temat.

witam też z Wrocławia, a właściwie z bliskich okolic, i też raczej bez koleżanek do pogadania, i już niestety także po 40-stce , będę tu zaglądać , pozdrawiam

Mnie też brakuje bliskiej , zaufanej kumpeli z którą mogłabym gdzieś wyjść, poplotkować i co najważniejsze zaufać. Ale boję się nawet zacząć próbować szukać, bo ogólnie Polacy mieszkający w Anglii potrafią być bardzo zawistni i dwulicowi.

dzień dobry, kawę z mleczkiem stawiam:) ja jestem otwarta na takie zaufane kontakty. Myślę, że mogłabym z siebie wiele dać, choć może na początku wydaję się być mało dostępna (tak już mam). Zależy mi na tym, chociaż zawsze na pierwszym miejscu stawiać będę moją rodzinę. http://www.youtube.com/watch?v=StDQLM9XA9s&feature=related

donkapatke - mieszkasz w Anglii?

babolina - a często jesteś we Wroclawiu?

Hej,dziewczyny,jak tam po weekendzie? U mnie pracowicie ale za to dzisiaj dzień wolny,chociaż tylko pozornie bo i w domu jest co robić a sterta prania zerka z kosza i czeka na prasowanie,ktorego nie znoszę.Ale wcześniej wyjdę na dłuższy spacer z psem,pogoda całkiem,całkiem,jemu też się w końcu coś od życia należy:) Macie zwierzaki? Również z wrocka: Chyba wiem o czym mówisz,ja też jetem na początku trochę wycofana,powoli poznaje drugą osobę.No i rodzina oczywiscie,ale miło jet czasem się od niej oderwać;)