Ksiązę mały i osiołek

Ksiązę i kompan jego osioł Kpiarski Poszli razu jednego na turniej rycerski. Nagrodą miała być ręka królewny lecz księcia dopadł płacz żewny (na wspomnienie matki niebogi co ją ogarnął sen błogi). Jak długi legł na glebie A osioł nad nim się kolebie. Turniej już ukończony A ksiązę nadal nie ma żony.

to znaczy: rzewny

A teraz smutni do zamku wracają, oczy w ziemię pod stopą wbijają, poddanych zamku nie witają.

A na zamku komitet powitalny wznosi już okrzyk chóralny na cześć zwycięzcy turnieju coś na kształt dytrocheju

KsiąZę na nich nie patrzy w głowie jeno trzy słowa waży: jak tu uciec niezauważony (czwarte dodaje niezrażony)

i w te pędy ucieka do komnaty swojej pełen myśli niewesołej

A jakie to myśli później się dowiemy bo teraz bohatera nowego dodajemy.

Akt I Ksiązę tańczy z miotłą.

ja chcę być bohaterem tej bajki, a nie jakiś głupi osioł!

Ksiązę jak każde ludzkie jestestwo każdą porażkę przemieni w zwyciestwo. Już za porządki się ima miotłę do ręki chwyta i jak nią wywijać nie zacznie tu sobie sprzątnie smacznie tam sobie kurze wymyje i aż z radości niczym kanarek wyje.

nagle wchodzi rozebrana królewna i pada plackiem ze śmiechu na królewską posadzkę bo właśnie otrzymała esemesa od Zorro że ten przybywa by zdobyć jej serce

A osioł Kpiarski i koń kompan jego śpiewają odę ku czci onego

książę z wrażenia miotłę z rąk wypuszcza i do królewny się zapuszcza... - a ty co tu naga robisz, fugi złobisz?

No i książe płaczem się zanosi bo już doprawdy nie znosi jak niecne tematy o goliźnie uśmiercają w nim miłość bliźnią

- ło matko, a ty ktoś,wariat jakiś,miotłę niańczysz i z nią tańczysz? nie no, lecę założyć jakąś kiecę, ale tu wrócę niebawem, a ty strachu na wróble wytłumaczysz mi co w zamku moim robisz!

Księzniczce rzuca kawał szmaty coby oblekła swe nikłe kształty a fugę zleca komu innemu majstrem Patrykiem zwanemu

jak powiedziała tak zrobiła i z komnaty w mig wybyła :) inaczej by się przeziębiła :D Akt II - rozmowy kontrolowane

Królewna jednak ustąpić nie chce próżność księcia mile łechce odziana już w szmatę byle jaką nie straszy w zamku nago.

rozmowę poważną z nim prowadzić pragnie prosi go na stronę ładnie. osła na świadka prosi w sercu żal wielki bowiem nosi...

wchodzi ubrana od stóp po tułów oraz głowę, księżniczka o nie przeciętnej urodzie i niezwykłej jak na czasy współczesne mądrości i filozofii życiowej: - wyjaśnij mi mocium panie, mocium panie me wezwanie :D co robisz w mym pałacu i do czego zmierzasz, tańcząc z miotłą w tej komnacie?

a żal o to miała że robota i fuga jej uleciała

scisniol zal d**e osiolkowi a ze,osiolek to dobrze mu to robi...

obok postaci już znanych szarika jeszcze poznamy pies to bardzo dobry ponoć ma w słowach wielką moc jak coś rzeknie to nie żarty uwagi czytelnika on warty.

Królewna na księcia nieufnie spogląda słow jego bez skutku wygląda bo książę w usta nabrał wody i dla własnej wygody na otomanie się ułożył nogę na nogę założył na królewnę od czasu do czasu patrzy i tak gada sobie trzy po trzy: królewno droga nie dobra to chwila bo mnie insza jest miła

Dziewka słów jego nie słucha jedną myslą palona że w sercu jego musi być tylko ona uśmiecha się od ucha do ucha

popie/przone to trochę ale kontynuujmy. książę : komnata jest moja, właśnie wróciłem z turnieju. wyżłopiłem piwa beczkę i z turnieju du/pa blada, tak się składa,więc z rozpaczy i zamętu wziąłem miotłę i tańczyłem, ale wtedy zobaczyłem ciebie nagą pani w spazmach śmiechu na posadzce, i zdębiałem, zbaraniałem, nawet z osłem rozmawiałem!

no dobra, to teraz ja

to musi być właśnie ta wymarzona, wymyślona własnie ona moja królowa co mnie tam z osłem gadki czy na turniejach jatki mnie w głowie niewieście szatki!

A za oknem słychać wycie osła do wtóru który właśnie zapisał się do miejscowego chóru

księżniczka: to być nie może. lecz mnie nie martwią twoje słowa. tyś znany fircyk jakich wiele, i na umyśle i w swoim ciele.