Poczym poznac,ze mezczyzna kocha kobiete?

To ,ze mowi to nic nie znaczy , wiec jak poznac ,ze kocha naprawde ?

po działaniu :) chce być zawsze z Tobą, spędzać z Tobą czas, interesuje się Tobą, Twoimi sprawami, dzwoni, pisze, martwią go Twoje problemy - chce Ci za wszelką cenę pomóc w ich rozwiązaniu ... wtedy nie musi mówić nawet, że kocha, bo to się czuje. Jeżeli facet Cię kocha , to Ty to czujesz. Jeżeli nie czujesz, to pewnie nie kocha :)

Mój nigdy nic nie mówi, a jednak wiem ;) Nie czekaj na wielkie wydarzenia, ale skup się na codziennych miłych gestach. Kiedy przynosi rano bułki, myśli o tym, że obudzisz się głodna i będziesz miała ochotę na ciś dobrego. Kiedy wracając z pracy kupuje ci żel pod prysznic, wiedz, że pomyślał o Tobie gdy rano się kąpał. Facet, który dba o Twoje potrzeby i liczy się z Twoim zdaniem musi Cie kochać. Po co innego byłoby mu to wsztsko...

A jak zachowuje się domator, taki co caly wolny czas spedza na czytaniu i wyciągnąć go z domu graniczy z cudem?

Takiemu to musisz bombę podłożyć pod siedzenie, zaloze się ze go ruszy:D

po tym ze nie szczedzi na nia kasy i chce sie zenic

gość dziś po tym ze nie szczedzi na nia kasy i chce sie zenic x A to poprzedni facet mnie nie kochał :/ żałował na prezenty dla mnie i nie chciał się żenić :/

ktoś się jeszcze wypowie?

..to taki, który wie kiedy się czymś martwisz,chociaż mu o tym nie powiesz, taki, który cię chroni i dba o to żebyś się uśmiechała, to ten który okazuje czułość i miłość nie tylko w słowach...i jeszcze coś!:)

co? co jeszcze? :P

No tak bombą to i może bym go oderwała ale nie w tym rzecz, mnie to nie przeszkadza, ogólnie nie jest to gadający typ i do tego lubi samotność. Nie kupuje mi bułek rano bo nie przepadam za bułkami, żele pod prysznic i inne szampony kupuje w dużych ilościach wiec nigdy nie brakuje. Nie wychodzi z kumplami na piwo bo jest domatorem wiec spędza czas ze mną, właściwie to pomieszkuje u mnie. Nie mowi zbyt dużo, nie pyta jak tam bylo w pracy ale wyczuwa moj nastroj i jak coś mnie gryzie to przytuli mocno i spyta co się stało. Ciężko go z domu wyciągnąć ale jak miałam grypę i wysoką gorączkę to pojechał ze mną na pogotowie i dzielnie towarzyszył drzemiac na siedzeniu w poczekalni. Przytula mnie czesto, daje buziaka jak przechodzi obok mnie. Dobrze jest mi z nim, czuję to, ze mnie kocha tylko ja taka nieufna istota jestem. Nasze życie jest nudne w porównaniu z tu piszacymi kobietami w związkach ale nam to pasuje : )

do autorki: ty chcesz dyskusji, czy będziesz pisała o tym "pomieszkującym"? :P

a figa z makiem! tego sie nie dowiesz!:P

Właściwie to ja jestem trudny człowiek i trochę ciężkie dzieciństwo miałam więc choć czuję, słyszę to nie do końca wierzę. Z domu miłości nie wyniosłam ani poprawnego modelu więc pytam.

Każdy miał jakieś dzieciństwo. jesteś dojrzałą kobietą, masz własne mieszkanie i pozwalasz, żeby facet "pomieszkiwał" z tobą. W tym wypadku jego wdzięczność jest zrozumiała bo o nic nie musi się martwić, ma wszystko pod ręką. Infantylna jesteś, kobieto, niestety. :O

A co zlego jest w tym, że wiecej czasu spędza u mnie niż u siebie?

Jestesmy w zwiazku jakieś półtora roku, przecież mamy jeszcze czas razem zamieszkać.

Nie wiem, ty chyba jakiegoś dzieciaka sobie wzięłaś - bo strasznie zinfantylizowana ta relacja - przynajmniej takie wrażenie się odnosi. Z drugiej strony jak czujesz się spełniona, to w zasadzie nie musisz nic u nikogo potwierdzać. Ja przykładowo uwielbiam rozmowy i taki milczek w na dłuższą metę by mnie męczył. Lubie wspólne wypady, rozmowy podczas spaceru brzegiem morza, jazde na rowerze całodniową, wypady do knajpek, gdzie rozmawiamy i dostajemy głupawki z każdym kolejnym piwem :) Ale jak napisałam, każdemu wedle potrzeb.

U mnie też rozmowa jest kluczowa, choć paradoksalnie mój gadatliwy chłopak, nie potrafi mi wyznać miłości - ale że kocha to wiem :)

niektórzy od razu walą z wyznaniami, a inni przez lata nic nie powiedzą - ale i tak to nie ma znaczenia, grunt czy to się czuje czy nie ;)

Ja miałem aktywną dziewczynę, zerwaliśmy, ale dzięki niej trochę podróżowałem, zainspirowała mnie do wielu fajnych rzeczy, zacząłem grać dzięki niej na skrzypach, razem jeżdziliśmy w egzotyczne miejsca, dzięki niej podjąłem naukę jazdy na łyżwach - wciąż mam do niej sentyment :) Przedtem miałem wrażenie nudy, choć lubię też nasiadówki w domu przed TV

świruje,trzeba mieć stalowe nerwy żeby to wytrzymac

Co do autorki - jeśli tobie odpowiada taki układ, to spoko. Choć czuję się pewną nierównowagę - Ty utrzymujesz dom, a on bywa jak ma ochotę... W sumie bardzo wygodne - a jak nie lubi aktywności, to pewnie też nie będzie szukał nikogo, więc raczej masz układ na lata :) Kwestia, czy nie będziesz po prostu gnuśniała w takiej relacji...

Nie lubię podróżować, panicznie boję się samolotów. Mam rower ale tak jestem zmęczona po pracy, że nie mam siły i ochoty jeździć. Nie cierpię słońca i opalania się wiec morze odpada. Mam pianino w domu, czasami gram sobie jak mam ochotę. Lubię moje mieszkanie i lubię w nim przebywać. Czasami wychodzimy na miasto coś zjeść ale to jest jakieś dwa razy w miesiącu. Jak on jest u mnie to nic wiecej do szczescia nie jest mi potrzebne. Dlaczego uwazasz, że jestem infantylna?

On też utrzymuje swoj dom bo mieszka z siostrą a ona obecnie nie pracuje. Jak idziemy na zakupy czy ja idę sama to daje mi swoj portfel, wiec nie tak do końca ja go utrzymuje.

On ma ochotę bardzo często u mnie bywać w każdy weekend i jak pracuje na dzienną zmiane to po pracy przychodzi do mnie, jak pracuję na nocną to wraca do siebie.

Autorko, nic dodać nic ująć - jak Ci taki układ odpowiada, to nic nikomu do tego. Mam tylko własną wizję związku, znacznie inną - i tylko wyraziłem swoją opinię. Lubię samorealizację, a jeśli można znaleźć inspirację w relacji, to czuję spełnienie. Po prostu same przytulanki w pewnym momencie wydawały mi się niedostateczne. Nie oczekuję nie wiem jakich atrakcji - ale cenie dzielenie się wrażeniami z książki, rozmowy o niczym, ale fajnymi puentami, nocny wypad nad morze i szczere rozmowy idąc plażą kilometrami do rana, komentowanie filmów. Po prostu słuchanie tylko codziennie jak ktoś mnie kocha w końcu mdli. Ale nie wtrącam się w niczyje życie, każdy jest szczęśliwy na swój sposób :)

Mówisz jak mój mąż - nie chce mi się, nie znoszę podróży, nie znoszę słońca, zbyt zmęczony na rower -totalna abnegacja :) Wszyscy pracujemy, ja też, ale brakuje mi tych wyjść, najzabawniejsze, że przedtem byliśmy naprawdę aktywni - nie jestem nieszczęsliwa, ale spełniona także nie. Ale odpowiadając na topik, to chyba po prostu trafiłaś na kogoś kto podziela Twój pogląd na życie - oboje zabunkrowani w domu albo straszny strach przed samotnością Was trzyma razem... nie wiem, chyba chciałabym czegoś więcej...

Strach przed samotnością po półtora roku bycia w związku??? Przed związkiem byłam pare lat sama, moj facet też i jakoś żyliśmy każde osobno.

gośćciekawa dziś Wybacz, nie chcialam Cię urazić mówiąc o infantylności. Po prostu brzmisz trochę niedojrzałe, pisząc o miłości w stylu licealistki - bowiem podobnie jak reszta uważam, że oprócz miłości jest wiele innych ważnych rzeczy. Ale każdy ma prawo do swego sposobu na życie. Po prostu przypominasz mi w podejściu moją przyjaciółkę i jej związek, tylko że tam był problem różnicy wieku, ona 39 lat on 21 - nagle zaczęła mieć takie młodzieńcze idee, zrobiła się z niej idealistka miłości, cały czas głaskała go po głowie on ją - aż do przesady, na GG robiła wklejki w stylu Coehlo i jakieś cytaty miłosne - afiszowała się aż za bardzo, on też u niej "bywał, coś tam niby robili razem, ale jakies to było niedograne, obydwoje żyli miłością i niestety tylko miłością, tylko po prawdze ona leczyła samotnośc po rozstaniu, on też bał samotności i tak przekulali się 3 lata i padło to - ona miała wrażenie że stanęlą w miejscu. Teraz wreszcie ma faceta, który jej imponuje i zachęca do aktywności - ale nie zapomina też o buziaku od czasu do czasu :) Skoro nie jesteś pewna czy on Cię kocha, to może jest tak, że może ty nie kochasz jego? Może jak ktoś napisał wyżej - boicie się samotności i dlatego jedno kurczowo trzyma się drugiego...