Jeszcze nigdy nie byłam w związku

a wszystko dlatego, że boję się przed kimś odsłonić. A ja nie umiem być w pełni sobą. Stale gram. Wstydzę się swoich braków, porażek, błędów. Dlatego wciąż jestem sama.

Zamierzasz coś z tym zrobić?

koleżanko mam tak samo, istnieją takie dziewczyny jak Ty :) mam z tym niesamowity problem...ale walczę :)

Tak. Stąd też chcę prosić Was o rady.

I faceci też tacy istnieją niestety, i może nie chodzi o porażki, błędy, czy braki, ale o to że nie sprostają zadaniu i nie spełnią oczekiwań kobiety.

Związek to nie pociąg, że trzeba się spieszyć i lecieć na łeb na szyje.

" o to że nie sprostają zadaniu i nie spełnią oczekiwań kobiety. " Ale to wszystko siedzi w głowie jako wyobrażenie, jako samospełniająca się przepowiednia. Ostatnio czytałem, choć nie pamiętam już gdzie, fajne porównanie - śpisz w nocy i słyszysz jakieś hałasy - myślisz "złodziej" - napinasz się, czujesz lęk lub chęć działania, przygotowujesz się, serce Ci bije szybko. I wtedy sobie przypominasz, że przecież spotkałeś dziś kumpla, a że jest z innego miasta, to zostawiłeś mu klucze, żeby przenocował. Oddychasz z ulgą, uspokajasz się. Ta sama sytuacja. Dwa wyobrażenia. Dwa nastawienia.

Otóż to. Obawiam się właśnie tego, że mogę nie spełnić czyichś wymagań i po pewnym czasie ta osoba uzna, że ją rozczarowałam. Taka jest prawda, że na zewnątrz wydaję się ciekawszą i fajniejszą osobą, niż jestem naprawdę. Dlatego też ciągle staram się podtrzymywać tę iluzję i nie pozwalam się nikomu bliżej poznać (wyjątkiem są moi przyjaciele). Niestety, cierpię z tego powodu.

Tylko jest taka różnica, ze wbrew obiegowej opinii o facetach, my nie mamy wcale wielkich wymagań, jak kobieta się nam podoba, to ma po prostu przy nas być, wspierać nas jak trzeba i w sumie to wszystko. Facet ma o wiele cięższe zadanie, to na nim spoczywa obowiązek zapewnienia dachu nad głową, utrzymania rodziny, dbania o jej komfort, zapewnianie kobiecie rozrywek, itp...

Też tak mam.. Ja zwyczajnie jestem nie warta czyjegokolwiek zainteresowania. Po prostu pusta, głupia, nudna. I tyle. Na zawsze samotna.

Mam tak samo :( Czuję się ciągle za mało interesująca, elokwentna, utalentowana itp. Od wszystkich mężczyzn, którzy mi się podobali, zawsze czułam się kimś gorszym. Co prawda podobam się facetom, brzydka bowiem nie jestem, ale nie jestem typem kogoś, kto chce być postrzeganym przez pryzmat ładnej buzi. Chcę być ceniona przede wszystkim za charakter, osobowość, serce. Wygląd to kwestia jak dla mnie drugorzędna.

"Taka jest prawda, że na zewnątrz wydaję się ciekawszą i fajniejszą osobą, niż jestem naprawdę." To się nazywa kompleks. Wmawiasz to sobie skutecznie. A prawda jest taka, że każdą relację i tak buduje się wspólnie - i "fajność" oraz ciekawość partnerów określa tylko ta, niepowtarzalna relacja między nimi.

"A prawda jest taka, że każdą relację i tak buduje się wspólnie - i "fajność" oraz ciekawość partnerów określa tylko ta, niepowtarzalna relacja między nimi." Dziękuję Ci za to zdanie, Jorge. :)

A proszę bardzo. Możesz nawet sobie wymalować nad łóżkiem, jeśli CI to pomoże.

gość dziś Tylko jest taka różnica, ze wbrew obiegowej opinii o facetach, my nie mamy wcale wielkich wymagań, jak kobieta się nam podoba, to ma po prostu przy nas być, wspierać nas jak trzeba i w sumie to wszystko. Facet ma o wiele cięższe zadanie, to na nim spoczywa obowiązek zapewnienia dachu nad głową, utrzymania rodziny, dbania o jej komfort, zapewnianie kobiecie rozrywek, itp... Właśnie te stereotypy wszystko niszczą. Moja była dziewczyna pierwsza mnie poderwała, nie wymagała ode mnie żebym za nią płacił itp i ciągle powtarzała mi że jestem prawdziwym mężczyzną i nie muszę niczego udowadniać a ja i tak ciągle miałem wyrzuty że na pewno nie spełniam jej wymagań, przez co coraz bardziej się od niej oddalałem. W końcu ona tego też nie wytrzymała i odeszła ode mnie. Teraz też gdy jakaś dziewczyna jest widocznie mną zainteresowana to i tak odpycham ją od siebie myśląc że nie spełnię jej wymagań :(