Nachodzą mnie mysli samobójcze. Boje się ich.

Mam 18 lat. Od jakiegoś czasu nie umiem sobie ze sobą poradzic. Całymi dniami spię. Prawie nic nie jem. Budzę się wieczorami żeby nad ranem usnąc i spac. Nie wiem co się dzieje.. moi bliscy nie potrafią mnie zrozumiec. Cały czas słyszę kazania i wymówki. A ja naprawdę nie mam siły. Chciałabym z kims porozmawiac . Chcialabym zeby ktoś mi pomogł, bo sama boję się moich mysli. Kilka dni temu bardzo się zawiodlam na chłopaku, który stał się dla mnie ważny. To jeszcze bardziej poglębiło dół. ja po prostu czuję że się duszę. Chcialabym usnac i obudzic sie za kilka miesiecy. Nie mam pieniedzy na psychologa. Nawet nie wiem czy wizyta u niego by cos dała

podejrzewam ze mozna uzyskac darmowa pomoc psychologa jesli jestes ubezpieczona. bo prywatnie to na pewno sporo kosztuje. a nie masz jakiejs zaufanej osoby? wydaje mi sie ze masz porzadna depresje, ktos musi ci pomoc

Będzie lepiej:)

czesc dlaczego spisz calymi dniami ,rozmyslasz o tym facecie jak chcesz o tym porozmawiac to chetnie ..

Przede wszystkim musisz przestać myśleć o tej beznadziejnej sytuacji...wziąć się w garść i obiecać sobie, że wszystko będzie dobrze, że jesteś silna i dasz sobie z tym radę.Otwórz się na ludzi..

To depresja.idź do lekarza chyba na ubezpieczenie można psychologa mieć.lecz to bo to choroba.moze sie stać bardzo groźna.moze zabić lub doprowadzić do innych chorób.ale pamiętaj jak każda chorobę można ją wyleczyć :) kiedyś bedzie słońce pamiętaj tylko zrób coś z tym.zmus sie do spaceru,wesołej muzyki i filmu.jedź marchew ma właściwości anty depres. Postaraj sie dostać do psychiatry tobie już leki wg mnie potrzebne a nie rada psychologa tylko..

oj jesli to naprawde depresja to wydaje mi sie ze najlepiej szukac pomocy lekarza. ale na pewno potrzeba tez jakiejs zaufanej osoby do wygadania sie

Zeby skorzystac z porady psychologa , moi rodzice musieli by sie na to zgodzic. Oni nie rozumieją. uwazaja ze wymyślam i powinnam wziac sie w garsc. Zreszta nawet nie chce mi się z nimi gadac. W kółko słyszę to samo. Spie bo wtedy nie mysle. zawsze miałam takie tendencje. Zawsze byłam pesymistką. Ale poki chodziłam do szkoły wszystko jakos sie krecilo. bywało lepiej albo gorzej ale przechodzilo. A teraz to juz trwa drugi miesiac. jestem po maturze i szczerze mowiac mam gdzies co bedzie dalej. Co do chłopaka poznałam go jeszcze w szkole. Pisalismy ze sobą i wtedy przez chwilę poczulam chec do życia. A potem się urwało .. tak nagle.. poczylam jakbym dostała obuchem w serce. Wszedzie go widzę , mimo że tak naprawdę nie bylo żadnych obietnic.. Wiem, że to jest nienormalne.

Zeby skorzystac z porady psychologa , moi rodzice musieli by sie na to zgodzic. Oni nie rozumieją. uwazaja ze wymyślam i powinnam wziac sie w garsc. Zreszta nawet nie chce mi się z nimi gadac. W kółko słyszę to samo. Spie bo wtedy nie mysle. zawsze miałam takie tendencje. Zawsze byłam pesymistką. Ale poki chodziłam do szkoły wszystko jakos sie krecilo. bywało lepiej albo gorzej ale przechodzilo. A teraz to juz trwa drugi miesiac. jestem po maturze i szczerze mowiac mam gdzies co bedzie dalej. Co do chłopaka poznałam go jeszcze w szkole. Pisalismy ze sobą i wtedy przez chwilę poczulam chec do życia. A potem się urwało .. tak nagle.. poczylam jakbym dostała obuchem w serce. Wszedzie go widzę , mimo że tak naprawdę nie bylo żadnych obietnic.. Wiem, że to jest nienormalne.

Więc popros o zgodę.tylko jeśli po maturze jesteś to chyba masz 18lat ?więc po co zgoda.. Spytaj czy jak sobie coś zrobisz to zrozumieją dopiero że coś jest nie tak.. Wiesz że jeśli masz predyspozycje możesz zachorować psychicznie?

Bo sama się w tym wszystkim nie odnajdę. Nie wiem gdzie isc to wszystko zalatwiac. Nie chce mi sie wychodzic z łózka a co dopiero prosic kogokolwiek o skierowanie do psychiatry.

a ja doskonale cie rozumiem. to jest depresja. smam obecnie walczę z podobnym zachowaniem u siebie. musisz ciagle przebywac wsród ludzi, kolezanki, pogaduchy, zakupy, wypady do kina. a jesli jeses sam w domu - czytaj. to pozwala sie oderwac od rzeczywistosci. idz na basen, siłownię. wyjdz pobiegać. to pomaga.

To strasznie glupie i pewnie dziecinne ale on mi się śni i dlatego spię.. a potem jest tylko gorzej. czuję się jak smiec

Wiem że ci trudno ale masz do wyboru: albo tak żyć..jeśli życiem to można nazwać..a wiedz że samo to raczej nie przejdzie albo walczyć o siebie.twój wybór nikt cie nie zmusi.

teraz wydaje ci sie to niemozliwe, ale z czasem zapomisz. za 3-4 miesiące juz nie bedzie po nim sladu:) głowa do góry

chyba nie trzeba zgody rodzicow na wizyte u psychologa

Modlitwa, Różaniec Ci pomoże.