Nic mi się nie udaje na dodatek ta jesienna depresja!!

Jak na razie nic mi w życiu nie udaje się, straciłam pracę - brakuje mi zajęcia, mam za dużo czasu na durnowate myślenie i dołowanie się, koszmar :( Poszukiwania nowej pracy też nie przynoszą rezultatów - unikam spotkań ze znajomymi, oczy ciagle pełne łez - nie mogę ani troszkę powstrzymać się. Dobrze że chociaż mogę liczyc na mężczyznę swego życia - dobrze że jest:) - jedyna iskierka w moim życiu, zastanawiam sie czy jeszcze ze mną wytrzyma w takim stanie, w jakim obecnie jestem. Pomocy...jest mi ciężko, Wasze spsosoby na radzenie z problemami i tym wszystkim dookoła :(

Dobra praca, ciekawa - prokuratura. Niby jestem jeszcze młoda ale to koszmarne uczucie - jestem do niczego :(

Likwidacja kilku stanowisk :( szkoda gadać i jak tu się pozbierać :(

Ja też każdej jesieni, co roku przeżywam tę jesienna depresję. W tym roku ogarnęła mnie ona w jeszcze większym stopniu niż zwykle. Te jesienne, melancholijne, ponure dni o złocistych barwach przywołują wspomnienia wszystkich najwspanialszych chwil, które z Nim przeżyłam, przywracą tęsknotę za czymś odległym, nieosiągalnym. Bo ciężki jest każdy kolejny dzień, każda kolejna chwila bez Niego.., w samotności, ze świadomością, że już się nie istnieje- tylko żyje....Że już nie warto się śmiać, bo nie ma dla kogo, że nie ma sensu robić czegokolwiek, bo po co skoro jego już nie ma...On jest...lecz już nie dla mnie. Nikt nie przytuli, nie pocałuje, nie dotknie, nie spojrzy głęboko w oczy. A serce zamienia się powoli w kamień, może niedługo wcale go nie będzie, a jeśli będzie to nieczułe na nic, bo już raz szczerze kochało. Po takim dniu jak dziś , jaki był wczoraj i jaki będzie jutro chciałabym tylko zasnąć i juz nigdy, nigdy sie nie obudzić...Wolałabym żeby to był tylko zły sen... Wolałabym..., ale nawet najkoszmarniejszy sen nie dorówna temu, co teraz czuję...

ze idz do psychiatry i lecz depresje nie ma innego sposobu by z tego wyjsc sama nie dasz rady

Ten mądrala przede mna, to on niestety, ale ma rację :) Juz to przerabiałam i wiem, że nie warto się wstydzić depresję trzeba leczyć, bo inaczej cię zadusi mnie pomogło, nie od razu , ale wyraźnie, przy czym nie dajcie się wkręcic w drogie leki - te najtańsze są naprawdę skuteczne :) ostatnio troche zaniedbałam łykanie i teraz to boje sie iść do lekarza, ale dlatego, że pewnie mnie ochrzani spytacie - skoro pomogło, to po co tam idę, ale myslę, że depresja, to tak jak alkoholizm - jak się ma skłonnośco albo raz się w to weszło, to trzeba się pilnować całe życie I NIE DAĆ SIĘ a poza tym jesień jest taka piękna :D a ten facet, co sobie poszedł, no to kurde ma pecha :P niech spada! jak ten jesienny liść ;) a jakby któras z Was chciała rzetelnie popracować i usamodzielnić się i móc dysponować swoim czasem, którego jednak zawsze będzie za mało, to podajcie jakiekolwiek kontakty do siebie - mam propozycję dla pracowitych, uczciwych, kontaktowych itd.itp. nie jest łatwo, ale można ! no, jak mnie sie udało, to juz chyba każdy sobie poradzi :) ODE MNIE DLA WSZYSTKICH ZDOŁOWANYCH