Jestem jakieś ufo chyba!

Mam już 30 za sobą a jak na razie żadnych efektów mojego życia.Brak ciekawej pracy,męża i dzieci, coraz wiekszy mentlik w głowie czy ja napewno wiem co robię.No bo tak na chłopski rozum to całkiemi nie brzydka ani głupia, tyle że na jakiś ludzi nieciekawych trafiam i zamiast rozwijać skrzydła to je sama chowam.I co z tego że wyszczekana bestia jestem skoro jakoś życie zmiata mnie na peryferie(pipidówka to gdzie mieszkam teraz) i każe siedzieć w domku u rodziców w czterech ścianach.Taaak, powiecie że w dobie internetu to przecież nic złego,a ja wam mówie że ten net to mi tylko doła funduje.Jak np. oferta pracy to na drugim końcu polski.Jak ciekawa znajomośc to okazuje się wiadomo,zapomniał dodać że ma żonę.Jezzzuu w takim tempie umre za życia.A nie muszę mówić że zaczynam mieć straszne napady tęsknoty za tą stabilizacją, gotowaniem obiadków i tuleniem smerfa do serca.I niech mi nie mówi żadna mężatka że mam fajnie bez tego.To nie jest fajne,jakaś pustka mnie roździera i już fiksuje.Czy jest ktoś kto ma podobne dylematy??! Napiszcie proszę!

Kawaler 31 lat Warszawa .

:-)no tak a ja tu flustracje wylewam.Ciekawe jak mam to rozumieć? że niby łatwiej bo taka zdesperowana? hehe

to się nazywa kryzys trzydziestki. porównujesz się z innymi, zwłaszcza z tymi, którym (może z pozoru) lepiej w życiu wyszło. głowa do góry! minie samo, gdy przestaniesz o tym myśleć!

Kawaler z różą dla Ciebie w wieku 39 lat, zapraszam na gorącą czekoladę do Wedla przy tej aurze i przytulanie obiecuję , czy zechcesz się zaprosić ?

A nie myślę w kategorii..."jezu już czas"...tylko czy napewno wiem w którym kierunku iść, gdzie się przeprowadzić, zmienić coś itd. Tylko jakoś mam do siebie żal że mi jakoś życie ucieka..he no tak może sposób ktoś ma jak go zatrzymać? ;_) Ech...

zapraszam, zapraszam na spacer we dwoje :)

widzisz, ilu chętnych do pomocy? ;) .. i wszyscy "nic za to nie chcą". wal jak w dym ;)

facetów chcesz zebrać ?

1. Zdziwiona, że na takie "babskie wołanie" tylu facetów tu pisze.Ale niestety nie mam jakoś przekonania do neta..(czyt. j.w.) 2. A jeśli myśli ktoś, że to tylko tak płtyki temat typu facet to niestety...bardziej męczy mnie plan na życie Dziękuje za taki odzew

Skołowana, weź zamknij neta, wyjdź na zewnątrz, połaź po tej swojej pipidówce, nie że kogoś spotkasz, oferte pracy dostaniesz, ale ci się mózgownica odświeży, a za tym odświeżeniem cała reszta pomaszeruje. czasem wystarczy zmienić w sobie albo w swoim otoczeniu jedną rzecz, a zmieni się cała reszta.

ja ma bardzo podobnie jak Ty tylko jestem troche młodsza od Ciebie 5 lat ale nie chodzi o wiek mieszkam tez w pipodowce nie mam t znajomych a w dodatku po studiach nie planowałam ze tu wroce a jednak wrociłam

nie wie, czego chce i co w tym złego?

Jeśli myśli ktoś, że nie wiem czego chcę to jest w błędzie.Ogólne cele w życiu mam jak większość, dobra praca, mąz itp. Niestety może dobrym pisarzem nie jestem ale chciałam z kimś podzielić się tymi wszystkimi ale...bo tak mam, jak coś postanowie to wyrasta mi mur jak diabli.A może to przypadłość właśnie małomiasteczkowa.Cholercia już sama nie wiem, chyba potrzebuje jakiegoś kopa od życia np. wyjazdu do większego miasta.Tyle że zaraz mnie pewnie dylematy typu "brak pleców"...znajomych i znów samotność...ale ja jestem zakręcona

Hej! Ty to ty, nawet w dużym mieście. Spokojnie, czasem tak jest w życiu, że nam mury wyrastają. Trzeba tylko pamiętać, że kiedyś przestaną. \"Żadne kwiat nie kwitnie 1000 dni\" - przysłowie chińskie, albo jak kto woli łacińska sentencja: \"Wszystko płynie\". Będzie dobrze w końcu. Tylko coś zmień, dziewczyno, nie wystarczy siedzieć na kafe i narzekać, wiem co mówię!

Dzięki, weszłam pierwszy raz tutaj ;-)...a weż coś zmień i wyjdź skoro tu nawet w piękny dzień życie zamiera po 18.żeby otworzyć się na zmiany trzeba niestety trochę szczęścia i wiele sił..a jak jest łatwo każy wie. Może jeszcze trochę ponarzekam i będzie mi lżej.To właśnie uroki tego mojego świata,że nawet optymista przygaśnie.

ale mam nadzieję, że Ty skołowana jesteś jednak a nie zkołowana. i mętlik a nie mentlik. przecież uważasz się za inteligentntą ?

To co powiesz na to: Wnioski: -mam 23 lata( dopiero.. ale czuje, ze az ), a poza tym -zero planow na przyszlosc -zero marzen, bo wiadomo, ze sie nie spelnia -zero pewnosci, nadzieji, wiary w to, ze cos mi sie uda osiagnac.. -nie ma ciepla, milosci, radosci.. -nie ma wyznan, ze ktos zawsze przy mnie bedzie -faceta tez praktycznie nie ma, jest \"byly\" ktory chce sie zejsc..niestety nie kocham go.. -nie ma dziecka..mojego dziecka..a gdzie maz? tez nie ma.. -nie ma kogos kto przytuli, pocieszy, zrozumie, doradzi, kogos kto ma wlasne zdanie,ale jednoczesnie rozpieszcza i traktuje jak ksiazniczke, nie ma tej otwartej osoby, najlepszego przyjaciela, potrafiacego sluchac, bedacego przy mnie w dobrych i zlych chwilach -zyje bez kogos z kim moge spotkac sie w kazdej chwili -bez zapewnien, ze ktos chce ukladac sobie ze mna zycie -bez swiadomosci -bez odwagi, bez pewnosci siebie -bez wiary w to, ze jeszcze sie zakocham, bo nie mam juz na to sily.. -nie mam swojego mieszkania, ba nawet nie mam wlasnego pokoju..wlasnego kąta. -studia nieskonczone -bez pracy -bez jakiegokolwiek zajecia -kasy niedlugo tez nie bedzie -bez prawka, bez samochodu -bez przyszlosci A co mam? -rodzine -nielicznych bliskich, ktorzy tak naprawde sa \"dalecy\" gdy ich potrzebuje -depresje -nerwice -schizy -obawy, ze nic nie osiagne -fochy -natlok mysli -poczucie zagrozenia -paniczny strach przed przyszloscia -przerazenie gdy budze sie rano -bol glowy -zazdrosc -koszmary -swiadomosc, ze innym sie uda, ale nie mnie.. Latwo powiedziec, zrob cos z tym, zajmij sie czyms, myslisz o glupotach bo nie masz zajecia.. Nie raz probowalam..wyjechalam nawet za granice do pracy.. Jestem zbyt skromna, wiec nie powiem, ze jestem ladna..ale zrobilam licencjata, wyjechalam, wrocilam, i moje zycie sie zatrzymalo. Stoje w miejscu i nie wiem na co czekam. Rozgladam sie wokol, a tam kazdy dokads zmierza.wszystkie kolezanki pohajtane, dzieciate, badz karierowiczki, reszta wyjechala. Ciezko jest mi w zyciu i czesto czuje, ze zycie mnie po prostu dusi, boli.. Aczkolwiek u mnie problem ten wynika prawdopodobnie z depresji.. Boje sie jednak, ze obudze sie w wieku 30lat z takim samym przekonaniem jak poprzedniczka..jak moze sie cos zmienic, skoro nie mam juz sily by to zmieniac..?

to prawie jak u mnie. tyle że jestem najmłodsza :) co jak widać w niczym nie przeszkadza... i co z tym zrobimy?