Moja spowiedź. Historia 356 dni.

Witam. Nie wiem, czy moja historia wyda się Wam interesująca, nie wiem, czy zechcecie doczytać do końca. Ale... pomijając to, że potrzebuję ekspiacji - ma walor dydaktyczny, morał, naukę, którą poprzez proste analogie możecie odnieść do siebie... Czytelniku... wiem, że nie uszło Twojej uwagi to, że napisałem że poszukuję ekspiacji. Będę uczciwy. Nie wszystko w moim życiu było dobre, w sumie z wielu powodów widok lustra powinien być mi wstrętny. To historia, której początek wyznacza 2 czerwca 2001 roku, a koniec tonie w pierwszych wiosennych roztopach następnego roku... i której wątki spięte są jak klamrą - moją winą. I głupotą. Ale to był najlepszy okres mojego życia. Z JEJ powodu. No to jak - mogę?

wszystko Ci jest wolno ...wal śmiało

Możesz :P

ma 365 dni???

ja tez tak myslalam

Nie chciałbym, żebyście czuli się rozczarowani. Ekshumacja tych wspomnień jest dla mnie procesem bolesnym. Bardzo. Ale wiem, że zasłużyłem na to, i jakikolwiek będzie to ból - będzie za mały. Proszę o trochę wyrozumiałości, muszę zebrać myśli. Teraz, w zimowej breji dziwnie się czuję cofając w czasie do tego letniego czercowego popołudnia, kiedy się poznaliśmy. Dobra, kończę nudzić, już zaczynam...

bo mnie zrazimo.ze uzywasz slowa ekspiacja zamiast pokuta. W dodatku 2 razy. Nie ufam twoim zwierzeniom, mysle, ze jestes pretensjonalny, przejety sobą i dzialasz na pokaz. Tacy mnie nie ruszają.

czekamy

zgadza sie - jeszcze ekshumacja... Chyba ze robisz sobie jaja, wtedy zwracam honor,

No wlasnie,jeszcze ekshumacja.....Naszpikowane "trudnym" slownictwem,ze az boli

Zaloze sie, ze moralem bedzie \"ufajcie panu\" i inne koscielne pierdolenie :O

Pamiętam tyle, że to było leniwe, letnie popołudnie. Nie poszedłem tego dnia do pracy, czy był to weekend, czy też mi się nie chciało - nie pamiętam. W każdym razie w towarzystwie książki zasiadłem na ławeczce w miejsu cienistym na tyle, że skwar nie dokuczał, i na tyle widnym, że plamy słońca błądziły po kartkach jak wielkie świetliki. Leniwo, czyta się wolno, słońce rozprażyło chodnik, psy dyszą - wiecie, to był taki rodzaj popołudnia. To zabawne - nie pamietam, jaki to był dzień, ale dokładnie odczytuję z pamięci te słowa \"I nie dziw, bo świat ich już był opalem I tęczą, i gwiazd pełną i promieni...\" zatrzymałem się z niezadowoleniem z wzrokiem utkwionym kilka centrymetrów ponad wiekiem książki; poczułem, że prześliznęło się po mnie czyjeś spojrzenie. Rozglądam - pusto. \"Za którą złota stała Jeruzalem Drzew szmaragd...\" i czyjaś ręka wysunęła mi tomik z ręki, światło błysnęło po oczach, poczułem gorąco na policzkach i zapach perfum, które od tego dnia codziennie mi się będą śniły.

Gościu książkę przepisuje.....

Z chęcią poczytam o tych Twoich 356 (!) dniach. Byle było ciekawie i z jakimś fajnym morałem ;)

Niech przepisuje,tylko niech najpierw korekte zrobi.Bo roi sie wprost od bledow stylistycznych i jezykowych

Dla mnie takie to wydumane, bardziej wydumane niż kobieta potrafi sobie wydumać, brrrr mdłe jak cholercia

\"szmaragdowych pełna i kamieni\" przeczytała, wydymając usta. (JAKIE usta........) Spod grzywki spojrzała głęboka czerń z oślepiającą bielą, która po chwili okazała się wielkimi, ciemnymi oczami w kształcie migdałów, z kpiącą iskierką w głębi. Poczułem nagły przyplyw złości. Zawsze byłem niesmiały wobec pięknych dziewczyn, a teraz wyjątowo nie wiedziałem co powiedzieć. W końcu burknąłem \"najlepsza książka. możesz mi ją oddać?\" i nerwowo przełknąłem ślinę.

O nie ! To historia rodem z Harlequin\'a ;/

Sorry za te dni w temacie. Mała pomyłeczka. A ja już przyśpieszam akcje. Już-już. Zaraz się dowiecie, co stało się tego pierwszego dnia z 365, najważniejszego obok tej godziny, w której popełniłem największe swiństwo i największy błąd swojego życia.

KIotz przestań dramatyzować i jak już piszesz to pisz prosto i na temat, zawile nie zawsze znaczy mądrze chłopie :o

Dawno dawno temu, za górami za lasami, żył sobie król KIotz. Panował w wielkim zamku, na głowie nosił szmaragdową koronę, w prawej ręce trzymał berło i cięgiem przesiadywał na tronie.

otóż król KIotz miał jedną wielką milosc, a mianowicie kochał się w fekaliach i snuciu gawędy. Niestety był bardzo samotny, w związku z tym większość swojego kIotzowego czasu przesiadywał na babskim forum (skąd miał internet??? - tego nie wiedzą nawet najstarsi bajkopisarze)

i tak jak się zasiadł przed kompem wiosną onego roku, tak przesiedział cięgiem cały swój żywot. Potem wziął się i umarł. Podobno przed śmiercią rzekł w te słowa: "Kurwa, ale spierdoliłem życie"

Chyba go zniechęciłam, albo Mama go zawołała na obiadek....

Zwróciła mi książkę, a mi nie umknął ironiczny wzrok, którym przebiegła moją postać. Byłem zły. Ale nawet w tej złości nie mogłem nie zauważyć, że stoi przede mną najpiękniejsza dziewczyna, jaką w życiu widziałem. Wy, kobiety, wyczuwacie piękno instynktownie i potraficie się nim zachwycić; ja jestem pozbawiony tej cechy. Ale wtedy, po raz pierwszy w życiu, doznałem tego uczucia. Miała duże, lekko wilgotne usta, skrzywione w uśmiechu trochę złośliwym, a trochę serdecznym, duże czarne oczy, zgrabną szyję i kształtne, niewielkie piersi odznaczające się pod brązowym sweterkiem podniecającą wypukłością zwieńczoną dwoma małymi twardymi punktami. Długie i kształtne nogi; ubrana była w krótką spódniczkę w kratę, grube skarpety podkolanówki i adidasy. Włosy koloru oczu. Patrzyliśmy na siebie. I potem, nagle, jak połączeni telepatycznie nagle uśmiechneliśmy się, i powiedziałem - "czujesz głód"??

a feee nie wyrażaj się paskudo

"tak" odpowiedziała moja luba "zatem chodźmy do najbliższego szaletu miejskiego, uraczę cię przepysznym paruro"

autor