Jak dotrzeć do osoby zamkniętej w sobie???Liczę na waszą pomoc

Witam wszystkich, którzy będą czytać ten wątek! Osoba mi bliska bardzo się zmieniła. Zawsze była nieśmiała i trochę zakompleksiona( bez powobu) ale teraz przybrało to już niebezpieczne rozmiary. Od wakacji nie wychodzi z domu, unika kontaktu z ludzmi, nie chodzi na studia..... generalnie nie robi nic W żaden sposób nie można do nie dotrzeć. Z psycholpgiem też nie chcie rozmawiać. Jeżeli ktoś spotkał się z podobnym przypadkiem , proszę poszcie, może mi to pomoże

Wyglada to na depresje...zajmij sie ta osoba poki nie jest za pozno.....

Ale jak? Jak ona nie słucha, wygląda tak jakby nie chciała pomocy, nie rozmawiaz nikim, nie chce leków. A ja wiem że jest jej z tym źle z e jest nieszczęsliwa????? pomóżcie Jak zmusic żeby wyszła z domu, wróciła do normalnego życia z przed roku/? ps. Nikt nie wie czemu tak się zachowuje , być może ktoś ją zranił, ale czasu już się nie cofnie,

cierpi na depresję :-( Dużo tak ma taka osoba nic nie chce trzeba o nią walczyć

Rozumiem..to trudna sytuacja..musisz malymi krokami probowac...razem gdzies wyjsc...troche rozmowy...nic na sile, bo sie w sobie znowu zamknie...

DO ŚWIETO HALOVEN. Proszę NAPISZ jak to się zaczęło, dlaczego , ile trwa itp. Jeśli oczywiście możesz o tym pisać . Może pomożemy sobie wzajemnie? " Trzeba o nią walczyć" co miałaś na myśli? W jaki sposób , skoro taka osoba nic nie chce?????

A tak w ogóle to dziękuję , że się ktoś odezwał!

do święto haloven:::: Przepraszam, przeczytałam , że ty masz depresję i stąd ta moja poprzednia wypowiedz

możesz też iść z tą osobą do kibla i zobaczyć jak się otwiera :P

Ze też ktoś kto nie ma nic normalnego do powiedzenia w ogóle się odzywa, brak słów

czesto mi sie zdarzaja takie"doły"...i nie chodzi tu o spadek nastroju...odrozniam zwyklą chandre od poczatku depresji....znam to wiec od tej drugiej strony...

dlatego że ona będzie cię zbywać i chce mieć święty spokój, siedzi sama tak ciągle, nie chce towarzystwa, czasami niektórzy nie chcą sprzątać :-( ona nie jest leniem tylko trzeba do niej się odzywać, proponować wyjście np do galerii handlowej, kina, do sklepu, na spacer, będzie odmawiać ale za którymś razem się zgodzi, może za 20 stym razem z depresji tak łatwo sie nie wychodzi tylko powoli i stopniowo Takiej osobie trzeba mówić coś miłego bo ma niską samoocenę np że ma piękne oczy albo że wiele dziewczyn chciałoby mieć taką figurę czy włosy, chodź wyjdziemy, szkoda życia, życie ma się tylko jedno - może tak popróbuj porozmawiać :-(

Dzięki wielkie, ale tego próbuje codziennie, zresztą nie tylko ja ale i cała jej rodzina. Jak mówimy miłe słowa, to zaraz komentuje ze kłamiemy i mówimy to specjalnie. Rodzice dają kase to mówi że jest jej niepotrzebna( bo ja nigdzie nie wyszła od pół roku to w sumie prawda) Znacie kogoś z takim przypadkiem?

a nie znacie przyczyny tego ?

to jest środkowe dziecko: najstarsze- oczko w głowie, najmłodsze maskotka rodziny, środkowe---pomijane i porównywane do tamtych. poza tym rodzina nie zabardzo zgodna, dużo kłótni w domu. Czy mogboby to dac objawy w 21 roku życia, nie wiem, ale jest naprawde bardzo ciezko. Nie wiem o czym mysli, co ma w głowie... boje się

jest tak zakompleksiona że tego się nie da opisać, tak małego poczucia własnej wartosci trudno sobie wyobrazic

boimy się ze może chciec sobie coś zrobić

POMOCY!

też znałam taką osobę 21 lat.Pomimo że jestem zaradna, sprytna nie umiałam pomóc.Ona się wyleczyła jak się zakochała z wzajemnością.

moze jakis psycholog albo psychiatra to czyta????

ale zeby to sie stało to trzeba wyjsc z domu

hello!!! czyta to ktoś

Też mam w domu dorosłego syna zamkniętego w sobie,bardzo ciężko jest nam razem żyć. Widzimy kiedy sie "gryzie", chcemy aby powiedział o swoim problemie ale niestety-nie chce rozmawiać albo kłamie.Domyślam się ze przyczyna tkwi w dzieciństwie, ojciec bardzo mało rozmawiał z synem,nie pytał o Jego problemy podczas gdy dorastał,nie włączał się kiedy np. spóznił się do domu z dyskoteki a jeśli już zwrócił uwagę to dokładnie odwrotną do mojej,mówiliśmy do Niego dwoma językami-ja swoja wersję,ojciec swoją,a syn nie wiedział kogo słuchać. Zawsze powtarzałam mężowi,ze jeśli ja coś mówię, niech mnie nie krytykuje przy synu ale zawsze robił i nadal tak robi-po swojemu, przekonany ze robi dobrze.Ico wy na to? Wiadomo gdzie tkwi powód.Co mam teraz robić? Nadal jest j/w mąż tak był wychowany,przesiaknięty patologią i teraz my cierpimy. Bardzo się tym wszystkim martwię,nie mogę jeść i spać