Nieszęśliwa miłość...

Topic dla wszystkich, którzy przeżyli ją...Miłość zranioną...Piszcie opowiadania, wiersze o nim lub o niej... Chyba najbardziej smutny topic na kafeteria.pl :( A jednak to prawda, że \"Miłość zabija\"...

nie ma co zakładać nowych topików. I tak nie będziesz sławnym obywatelem kafe. Wróżę Ci to, skończyłam Wróżbiarską Szkołę Zawodową :P

91 to rocznik ;)?

karaibka ma racje. Nigdy nie bedziesz slawny, a twoj topic nawet nie dojdzie do dwoch stron(o ile do 10 wpisow)

przezyłam to.. ; ((

slawnym?:O:O:O na kafe?:O

ale ja niechce być sławnym

ale trzymacie z Sash'em :P

chcialabym zauwazyc do pani która pytała o wiek w kazdym wieku człowiek może przezyc miłosc swojego zycia ta najwazniejsza i wcale nie musi byc ona spelniona i drazni mnie jesli ktos twierdzi ze 18 latek nie mógł przezyc nieszczęśliwej miłosci!

ja chyba przezyłem nieszczesliwa milosc...TZN. chodzilem do klasy z kolezanka, która mi sie podobała i dalej podoba ale nie mialem odwagi jej to powiedziec :( A potem ona poszla do inne szkoly i ja tez i urwał sie miedzy nami kontakt ale prawie caly czas o niej mysle :( Jak gadam z jakąś dziewczyną to wyobrazam sobie ze z nia gadam...A jak mi sie spodoba jakas dziewczyna to rezygnuje z niej, bo myśle, że zdradzam tamtą :(

tak jak ja- chodziłam do klasy z kolegą który mi się podobał i nadal podoba- też nie miałam odwagi powiedzieć. potem przeniosłam się do innej szkoły, urwał się kontakt, zaczełam go idealizować i ciąglę o nim myślę... już z 2 lata, jak jestem z jakimś kolesiem na spotkaniu lub jak z jakimś kręce, porównuję do tamtego, i też mam wrażenie że "zdradzam" go z nim. normalnie witaj w gronie.. jakaś choroba rocznika 91 ;/

moze to my jesteśmy :P

nie miał na imię Szymon:p ale też ciekawe, że ktoś może mieć podobne schizy jak ja, myślałam że tylko ja jestem taka dziwna i się zamęczam (nie muszę dodawać że z żadnym facetem mi nie wychodzi ;])

ja chyba nie bede miał dziewczyny :( przecież je nie zdradze... ok, ja ide, narazie

"... Był sobie ptak obdarzony parą doskonałych skrzydeł o bajecznie barwnych piórach, stworzony do swobodnego szybowania w przestworzach, ku radości tych, którzy obserwowali go w locie. Pewnego dnia ptaka tego zobaczyła młoda kobieta i zakochała się w nim bez pamięci. Serce jej mocno zabiło, oczy zalśniły z zachwytu, gdy patrzyła jak z gracją szybuje po błękitnym niebie. Ptak poprosił ją, by towarzyszyła i polecieli razem w pełnej harmonii. Kobieta podziwiała, czciła, wielbiła ukochanego ptaka. Lecz pewnego dnia pomyślała: A może on zechce odkryć dalekie krainy, poznać odległe zakątki świata?". I przestraszyła się własnych myśli. Przestraszyła się, że już nigdy nikogo tak mocno nie pokocha. I obudziła się w niej zazdrość, zazdrość o to, że ptak umie latać. Poczuła się samotna. ,,Zastawię na niego pułapkę - pomyślała. - Następnym razem, gdy się pojawi, już ode mnie nie odleci". Ptak, który również był bardzo zakochany, przyfrunął do niej nazajutrz. Wpadł do klatki i nie mógł się już z niej wydostać - stał się więźniem. Kobieta napawała się jego widokiem. Był przedmiotem jej gorącej namiętności, pokazywała go przyjaciółkom, które wzdychały: "naprawdę cudowny! Jaka jesteś szczęśliwa!". Jednak z biegiem czasu zaszła w niej zadziwiająca przemiana: ponieważ ptak stał się jej własnością i nie musiała już go zdobywać, przestał ją interesować. A on, nie mogąc już latać, z dnia na dzień pogrążał się w coraz głębszym smutku, pióra mu wyblakły, skrzydła opadły - a kobieta zwracała na niego uwagę tylko wtedy, kiedy przynosiła mu jedzenie. Pewnego dnia, podeszła do klatki, okazało się, że ptak jest martwy. Wpadła w rozpacz i odtąd ani na chwilę nie przestawała o nim myśleć. Ale nie pamiętała o klatce, pamiętała tylko dzień, kiedy ujrzała go po raz pierwszy, jak szybował wysoko w obłokach, swobodny, szczęśliwy. Gdyby mogła przyjrzeć się sobie samej, zrozumiałaby, że tym, co tak naprawdę wzruszało ją w ukochanym, była jego wolność, ciekawość świata, energia jego silnych skrzydeł. ..." Paulo Coelho - "Jedenaście minut"