Muszę sie wam wyżalić jestem okropna itd.

Mam prawie 18 lat nigdy nie miałam chłopaka i się nie całowałam. To nie to ze nikt nie chciał mam takiego jednego kolegę, który nie raz pytał mnie o to czy nie chce z nim chodzić, poza tym to nikt więcej. Całować też mogłam się już kilka razy ale nie mogłam, mam taki wewnętrzny hamulec że mój pierwszy pocałunek to powinno być coś wyjątkowego i szkoda mi tego zmarnować na jakąś przelotną znajomość a poza tym ci kolesie byli trochę na gazie. I bałam się że to tylko dlatego mnie o to pytają. Ale i tak najgorsze jest to że teraz na chwilę obecną nie znam chłopaka dla który by mi sie podobał. We wszystkich widzę jakieś wady a jak już jest jakiś fajny to sobie od razu odpuszczam. Nigdy nie miałam zbyt dobrego kontaktu z chłopkami teraz jest już dużo lepiej.Nie mogłam sie z nimi dogadać. Zapewne to przez mój wygląd, lecąc po całokształcie nie jestem taka zła, szczupła,wysoka, brunetka włosy całkiem całkiem, z cera mam trochę problemów ale robię coś żeby ich nie było, najgorszy jest ogromny nochal. Czy facetom naprawdę aż tak on przeszkadza? Jakaś szczególnie szpetna chyba nie jestem, charakter też nie jest zły. Zaczynam się poważnie zastanawiać czy ja aby nie zostanę stara panną? Nie chce mi się wierzyć ze kogoś poznam. W dodatku nie wierzę że mogę się komuś podobać. Jestem zakompleksiona na maxxa. Np. dziś jest sobota a ja w domu a przecież młoda jestem.