Płytki kontakt z matką

Szczególnie od jakiego roku, dwóch mam powierzchowny kontakt z mamą, po prostu mam wrażenie, że stała się już starszą, zrzędliwą kobietę, która ciągle powtarza te same frazesy. Niedługo skończy 65 lat, więc niestety może to normalne, w każdym razie o wielu rzeczach jej już nie mówię, czasem mam wrażenie, że ona wręcz nie chce żebym jej mówiła, bo np. wtedy się przesadnie martwi. Ma jakieś urojone przeświadczenie, że każdą ją wykorzystuje, nikt jej nie pomaga, a faktycznie jest tak, że jak ktoś chce jej coś pomóc, to najczęściej odmawia...co według mnie jest typowe dla staruszek, no ale ona jeszcze staruszką nie jest... Co Wy o tym sądzicie?

Czy Twoja mama jest duzo sama w domu?

witam. A czy Twoja mama ma jakic cel życiowy? Robi coś poza domem?

Kiedy do niej dzwonię ciągle pyta o te same, mało istotne rzeczy, to wszystko jest takie płytkie.

męza, jakies towarzystwo, znajomych, zajecia, zainteresowania?

aq moze pocżatki Akzheimera, w roznym wieku sie zaczyna. Nie zapomina? nie gubi sie?

Może z tym urojeniem, to też nie jest tak, że ciągle to powtarza, rzuci, to co jakiś czas. No właśnie wydaje mi się, że w dużym stopniu problemem jest to, że ona 40 lat nie pracuje zawodowo, zajmuje się domem...Mieszkaliśmy w małej mieścinie, więc za wiele nie miała możliwości, poza tym ma charakter uległy, a mój ojciec wolał jak siedziała w domu...

Nie, z pamięcią jest ok, nie zauważyłam nic niepokojącego.

No to masz już odpowiedź na swoje pytanie. Widzisz ona całe życie taka byla ale ty nie zauważyłaś bo ja kochasz i zawsze była dla ciebie kimś. Ale z biegiem lat karta sie odwraca.. Jesli ona niec innego nie robi ja sie nie dziwię, że tak jest. Po prostu rozmawia z tobą o tym co sama zna.

A moze wyciagnij ja gdzies "na sile" ? Jakies zakupy? Kino? Jakas wycieczka? Na poczatku na pewno bedzie sie opierac - jesli nie jest przyzwyczajona do wyjsc. Ale jesli Ci sie uda to moze ja to bardzo ozywic

szukając spokoju...> Możliwe że masz rację. Masz jakąś radę na to?

Hmm powiem szczerze, że nie mam konkretnej rady. Widzisz Ty nie powoli tego nie akceptujesz ponieważ masz inny charakter. A gdybyś tak spróbowała ją zrozumieć i zaakceptować stan rzeczy? Może wtedy łatwiej Ci będzie z nią rozmawiać. Z moją ja mam odwrotny problem. Jest tak aktywna zawodowo, że nie ma czasu nawet na 10 minutową rozmowę przez telefon. I jak z nia rozmawiam, to tylko o tym jak w pracy, jak poza pracą, itp. Albo sie to akceptuje albo nie...

Myślę, że wyciąganie jej gdzieś miałoby sens jeśli by to trwało regularnie, no ale z tym jest ciężko, bo ja mieszkam ponad 100 km od niej. Ale i tak ostatnio udało mi się, ze poszła na wesele do rodziny, bo nie chciała iść, ale toczyłam z nią boje i w końcu poszła i była bardzo zadowolona ;)

szukając spokoju---> Ale ja też nie jestem taka, że tylko praca i praca. Fakt lubię nowe wyzwania, ciągle jakieś nowe kursy sobie wynajduję, ale też bez przesady, mam czas na wszystko...

szukając spokoju----> Ciężko mi jest zaakceptować, to że nie mogę się jej radzić, że nie mogę jej o wielu rzeczach mówić i udawać, że nie wkurza mnie, to że tak jest.

Te wyjscia wcale nie musza byc regularne. Regularne czynnosci szybko wpedzaja w monotonie. Ale moze przy okazji wizyty w domu wyciagnij ja do sklepu , a potem na kawe? Wybierz cos co ona lubi. Wazne jest aby bylo to cos innego niz jej codzienne nudne czynnosci.

To jej o tym powiedz. Sądzę, że miałyście pewnie inny kontakt gdy byłaś blisko niej. A teraz jest inaczej. Rozmawiaj z nią o tym nawet jak się wkurzasz. Widzisz ja mojej powiedziałam ze mnie to wkurza, że nie moge jej się zwierzyć bo ona taka zabiegana, ciągłe telefony i sprawy a ja na końcu. Nawet nie wiesz jaką mine zrobiła nie sądziła, że tak mnie to zdenerwuje. Ale cóż akceptuję to tylko dlatego, że pogodziłam się z tym, że ze swoimi problemami jestem sama.

O regularnie wyjścia, to nie chodziło mi że co tydzień do kina, tylko raz tu raz tu...No ale chyba warto i tak spróbować. Mam wrażenie, że się zbyt szybko zestarzała i zaczęłam traktować ją jak babcię, której nie nalezy zbytnio niepokoić i której trzeba tylko przytakiwać i robić swoje...

Wiesz ja chyba nigdy nie miałam z nią takiego głębokiego kontaktu, ale fakt kiedy byłam blisko niej było dużo lepiej...

Mam męża, on jest dla mnie mocnym oparciem, więc dzięki niemu daję radę. Ale mam dopiero 27 lat i chciałabym w matce też mieć oparcie!

To jesteś w moim wieku:) myślę, że podobne mamy przemyślenia.

Pytanie do "szukajacej spokoju": A czy gdybys miala znowu taka mozliwosc to czy nadal zwierzalabys sie swojej matce z problemow?

Momentami, to akceptuję, jaka ina jest, ale czasem jak słyszę jej jakieś kategoryczne opinie za którymi nie stoją jakieś racjonalne argumenty, to po prostu wolę jej nic nie mówić, bo mnie cholera bierze.

Do Pogadaj z fachowcem----> Oczywiście, że tak. Z moją mamą zawsze miałam świetny kontakt, dobrze się rozumiemy i zawsze ona była moją najlepszą przyjaciółką. Ale od paru lat kiedy nie mieszkam w domu zaczęło się to zmieniać. Ona wpadła w wir pracy ja zostałam sama z wszystkim co mnie spotkało. Nie mam do niej żalu ale bardzo bym chciała z nią ten kontakt odbudować. Nie jest to łatwe...

Szukajaca - jedno drugiemu nie przeszkadza. Mozna pracowac zawodowo i nadal byc powiernikiem czyichs problemow. Moze nie tu lezy problem? Probowalas z nia o tym pogadac?

Może Ci się uda odbudować te dobre relacje. Ja chciałam bym czuć czasem potrzebę, że muszę zadzwonić do mamy i coś jej się poradzić, tylko ze kompletnie tego nie czuję...

Jasne, że tak próbowałam. Nawet całkiem niedawno kiedy posypało mi się całe moje życie. Wiesz siedziałyśmy naprzeciwko siebie. Ja płakałam ona czekała, aż sie uspokoję i wreszcie wyduszę z siebie cały ból. W końcu jej powiedziałam co sie stało. Ona nie chciała znać szczegółów. Wyczułam, że tego nie chce. Powiedziałam jej tylko o tym co chciała usłyszeć. Spytałam ją potem dlaczego nie chce wiedzieć więcej. Dlaczego nie chce mi doradzić. Przecież zawsze mi jej rada pomagała.A ona powiedziała, że już jest za stara i pewnych rzeczy nie rozumie....

Szukająca---> dokładnie to samo wyczuwam w relacji z moją mamą, choć też się dobrze kiedyś rozumieliśmy, to od jakiegoś czasu czuję, że nie ma co na nią liczyć. Pewnie myśli, że mąż mi zawsze pomoże, tylko że tu nie chodzi często o pomoc...

No to powiedziala Ci bardzo duzo. Ona mysli zupelnie innymi kategoriami niz Ty i byc moze wiele rzeczy z Twojego postepowania nie pasuje do jej wlasnych zasad czy przemyslen. To troche jak z tlumaczeniem na jezyk obcy. Musisz dopasowac nie tylko slowa ale rowniez odpowiednik sytuacyjny. Co to byl za problem, ktorego nie rozumiala?

Ostatnio sie nad tym zastanawiałam i może problem tkwi w czymś innym? Jesteśmy już dorosłymi ludźmi. Mamy inne problemy, różne sprawy i raczej życie jest bardziej dla nas wymagające a oni stanęli już w pewnym poziomie i nie są w stanie tego zmienić. Dlatego kiedy opowiadam jej o moich sprawach i problemach mam wrażenie ściany i poczucia, że nie chcą wiedzieć więcej tylko tyle ile trzeba. Takie moje wrażenie. Mogę sie mylić