Jednak może nie trzeba tak wątpić w ludzi...

Ostatnio byłam, a raczej nadal jestem w głębokim dołku psychicznym. Właściwie słowo dołek, to mało powiedziane. To żałosne, ale nie potrafiłam sobie już ze wszystkim poradzić i się upiłam w barze. Przepiłam wszystkie pieniądze. Byłam w obcym mieście i nie miałam nawet za co wrócić do domu. Wiedziałam, że nie mam na kogo liczyć. W sumie to byłam już do tego przyzwyczajona. I tu się zaskoczyłam. Przyjechała po mnie koleżanka, która mieszka w owym mieście. Zawiozła mnie do siebie, nakarmiła i położyła spać. Jak się obudziłam, to znalazłam kartkę od niej. Przygotowała mi ubrania na zmianę, śniadanie, nową szczoteczkę do zębów i nawet postawiła mi butelkę wody przy łóżku. Jak wróciła z pracy, to dała mi jeszcze pieniądze na bilet do domu. Może ta historia jest banalna, ale ja się wzruszyłam. Chyba pierwszy raz w życiu ktoś się o mnie tak zatroszczył i chyba pomalutku odzyskuję wiarę w ludzi...

szacun dla kolezanki...

Też bym pomogła koleżance i mam nadzieje że sama bym się nie zawiodła :)

ktorym na Tobie zalezy. Oby jak najwiecej takich :)

Nie zadzwoniłam do niej. Długo się nie pojawiałam w domu i moja matka do niej zadzwoniła i zapytała czy mnie nie widziała. (ja od matki nie odbierałam tel) Jak zadzwoniła ta koleżanka to od niej odebrałam. Zapytała gdzie jestem, a później po mnie przyjechała.

Super koleżanka :)

Jest wiele osób, które myślą, że nie mają nikogo, i że nikomu na nich nie zależy. Może tak samo jak ja po prostu nie zdają sobie z tego sprawy, że jest inaczej.