Czy jest tu ktoś komu depresja rujnuje życie?Lub DDA którzy sobie nie radzą ?

Nie pytam o doły i myśli samobójcze , tylko o realne niszczenie życia, gdy przestajemy wychodzić z domu , dbać o siebie, a dni mijają na bezczynności i zdarza sie czasami przespać miesiąc. Oraz DDA , którzy nie potrafią zapomieć o patologii i obrazy z dziecinstwa wciąż tkwią im w głowie, niszcząc nadzieje na lepsze jutro. Jak sobie radzicie?