Ja religijna, on religijny na swój sposób. Czy jest sens bycia razem?

Mam 24 lata. Jestem wierzącą osobą. Pare miesiecy temu poznalam chłopaka. Wydawał mi się moim wymarzonym kandydatem na męza. Trwalo to pare tygodni.. Z czasem zaczęlo się cos psuć.. WYszlo, że nie może tego przeboleć, że ja chce wspolzyc po slubie- stwierdzil ze to bardzo dziwne, ze seks jest piekny i dopelnieniem milosci, a poza tym trzeba sie sprawdzic. Nie moze zrozumiec, że ja nie uznaje wspolzycia przed slubem, zamieszkania przed slubem. Kiedy mówie mu o objawieniach np. z ksiązki Trafiona przez piorun, ten zaczyna, że objawienia to bzdury i z pewnoscia zostaly wymyslone zeby zrobić na tym pieniądze. Rani mnie to jak on mówi o tym wszystkim. Jest on bardzo dobrym czlowiekiem, moge na nim bardzo polegac, ale nie wim czy jest sens bycia razem..? Skoro on mnie rani tym co mówi, skoro mamy odmienne zdania na tematy religijne? On ogolnie chodzi do kosciola, ale ma swoje zasady i postepuje wedlug nich.. Ja sama od 10 lat miewam mysli o zakonie- niekiedy sie one nasilaja bardzo, niekiedy sa slabe. Zawsze Boga prosilam, zeby postawil na mojen drodze chlopaka, zebym mogla zobaczyc jak to jest byc w zwiazku ( to moj pierwszy zwiazek). I teraz mam taka osobe.. i te mysli o zakonie znowu powracaja.. Ze nic mi sie nie uklada, ze w sumie nie wyobrazam sobie miec rodziny, ze chyba jakbym wyszla za maz to czulabym, że minelam sie z powolaniem ( a moze mam takie mysli tylko dlatego ze z nieodpowiednim chlopakiem jestem? Moze sobie wmawiam ten zakon z racji porazki w zwiazku?). NIe wiem jak mam to tlumaczyc.. Prosze o rady bo wykituje chyba psychicznie..