GORNOLOTNE WYZNANIE.

Poszukuję pięknego wiersza, o szczęściu, o podziękowaniu za obecność, aczkolwiek bez wyznania "Kocham Cię". I nie szukam wierszyków w stylu "Kocham Cię jak powietrze, jak dziurę w starym swetrze". Zna ktoś jakiś wyjątkowo ujmujący?

sama napisz biały wiersz, tak jak czujesz:)

"Kiedy zamykam powieki" Kiedy zamykam powieki widzę... ...Ciebie w rajskim ogrodzie, Pośród najwspanialszych kwiatów. Twoje delikatne rysy twarzy, Rumiane policzki, Oczy jak szmaragdowe kryształy - Zwierciadło Twojej duszy, Przykryte zasłoną długich rzęs, Tajemniczo spoglądające w dal. A w nich dwie iskierki Połyskujące złocistą barwą, Niczym gwiazdy na nocnym nieboskłonie. Widzę... ...Twoje delikatne usta Ze spoczywającym na nich uśmiechem, Najpiękniejszym na całym świecie. I Twoje długie hebanowe włosy, Opadające lekko na ramiona. Kiedy zamykam powieki słyszę... ...Twój głos, pomimo, że ulotny, To dostojny jak harfy dźwięk, Strumienia szept. Jak balsam kojący duszę, Najcenniejszy skarb. I kiedy zamykam powieki czuję... ...Twój dotyk dłoni, Ciepły i delikatny, Jak muśnięcie spokojnego wiatru Nad brzegiem turkusowego morza. Jak promień nadziei. Każda chwila, nawet ta najkrótsza, Spędzona z Tobą napawa mnie optymizmem, Unicestwia moją samotność. Powoduje, że staję się motylem Unoszącym się w niebiańskiej przestrzeni. Dzięki Tobie czuję, że żyję.

Piękne... Dziękuję serdecznie. Właśnie o tego typu utwór mi chodziło.

Proszę bardzo. Polecam się na przyszłość ;) Napisałem ten wiersz dla swojej sympatii swego czasu. Niestety odrzuciła moje szczere uczucie. Teraz to już tylko wspomnienie. Co zrobić, takie życie. W każdym bądź razie życzę Ci powodzenia w sprawach sercowych. Pozdrawiam.

to jest bardzo romantyczne Przypomnij sobie, cośmy widzieli, jedyna, W ten letni tak piękny poranek: U zakrętu leżała plugawa padlina Na scieżce żwirem zasianej. Z nogami zadartymi lubieżnej kobiety, Parując i siejąc trucizny, Niedbała i cyniczna otwarła sekrety Brzucha pełnego zgnilizny. Słońce prażąc to ścierwo jarzyło się w górze, Jakby rozłożyć pragnęło I oddać wielokrotnie potężnej Naturze Złączone z nią niegdyś dzieło. Błękit oglądał szkielet przepysznej budowy, Co w kwiat rozkwitał jaskrawy, Smród zgnilizny tak mocno uderzał do głowy, Żeś omal nie padła na trawy. Brzęczała na tym zgniłym brzuchu much orkiestra I z wnętrza larw czarne zastępy Wypełzały ściekając z wolna jak ciecz gęsta Na te rojące się strzępy. Wszystko się zapadało, jarzyło, wzbijało, Jak fala się wznosiło, Rzekłbyś, wzdęte niepewnym odetchnieniem ciało Samo się w sobie mnożylo. Czerwie biegły za obcym im brzmieniem muzycznym Jak wiatr i woda bierząca Lub ziarno, które wiejacz swym ruchem rytmicznym W opałce obraca i wstrząsa. Forma świata stawała się nierzeczywista Jak szkic, co przestał nęcić Na płótnie zapomnianym i który artysta Kończy już tylko z pamięci. A za skałami niespokojnie i z ostrożna Pies śledził nas z błyskiem w oku Czatując na tę chwilę, kiedy będzie można Wyszarpać ochłap z zewłoku. A jednak upodobnisz się do tego błota, Co tchem zaraźliwym zieje, Gwiazdo mych oczu, słońce mojego żywota, Pasjo moja i mój aniele! Tak! Taka będziesz kiedyś, o wdzięków królowo, Po sakramentch ostatnich, Gdy zejdziesz pod ziół żyznych urodę kwietniowa, By gnić wśród kości bratnich. Wtedy czerwiowi, który cię będzie beztrosko Toczył w mogilnej ciemności, Powiedz, żem ja zachował formę i treść boską Mojej zetlałej miłości.