"Zakochałam się w szefie. A on mnie nie chce"

Poszłam z szefem do łóżka. Dla niego to była jednorazowa sprawa, chciał się tylko zrelaksować. A dla mnie to nie było bez znaczenia. Zakochałam się. Chcę z nim porozmawiać a on mnie unika. W firmie, która sprowadza alkohole pracuję od 3 lat, jestem odpowiedzialna za kontakty z niemieckim dostawcą. Pracowałam w naszej siedzibie w Gdańsku, z szefem kontaktowałam się mailowo, widziałam go kilka razy przy okazji wspólnych konferencji. Kilka miesięcy temu pomorski oddział został zamknięty, a ja wraz z innymi pracownikami zostałam przeniesiona do siedziby w Warszawie. Zaczęłam codziennie widywać szefa, rozmawiać z nim. Zaimponował mi. Jest dość młody, tylko rok starszy ode mnie (mam 32 lata) ma chłopięcy charakter, jest szczery, zabawny. Trzy lata temu rozeszłam się z partnerem, od tamtego czasu nie byłam z nikim. Nie obchodziły mnie flirty w firmie, propozycje zjedzenia kolacji, które składali koledzy z pracy. Nie miałam do tego głowy. Wszystko się zmieniło, gdy lepiej poznałam szefa. Któregoś razu byliśmy na spotkaniu integracyjnym prowadzonym przez psychologa. Chodziło o to, byśmy nabrali do siebie więcej zaufania, mogli na siebie liczyć, żebyśmy tworzyli zgrany zespół. Jedno z ćwiczeń polegało na tym, że jeden pracownik miał złapać w objęcia przewracającego się do tyłu kolegę. Każdy z nas był przewracającym się i łapiącym. Gdy ćwiczyłam to z szefem, poczułam coś dziwnego. Szef złapał mnie lekko, jakoś tak zmysłowo, poczułam jego oddech na szyi. To chyba był ten moment. Potem każdego dnia szukałam z nim kontaktu, zostawałam w pracy dłużej, wreszcie któregoś wieczoru szef podszedł do mojego biurka i zaproponował kawałek pizzy. Poszłam z nim do jego gabinetu, no i cóż, łatwo się domyślić co było później. Potem szef zamówił mi taksówkę, a sam pojechał na wieczorek brydżowy. Następnego dnia, traktował jakby nic się nie stało, przesyłał oficjalne maile. Gdy zostałam dłużej, żeby z nim porozmawiać, on wychodził mówiąc, że dokończy prace w domu, bo jest padnięty. Później już nie próbowałam z nim rozmawiać, to chyba on powinien zainicjować taką rozmowę. Nie chcę się narzucać, już i tak moje poczucie własnej wartości jest nadszarpnięte. Taka sytuacja trwa już miesiąc. Czuję się podle, wykorzystana, trwam jak w zawieszeniu. Chciałabym się z nim spotykać, on nie ma żony, nie wiem nic o partnerce. Słyszałam tylko w kuchni, że szef jest „babiarzem, nie chce się wiązać, nie chce się żenić, ceni sobie kawalerskie życie i „zaliczanie panienek. Może jestem staroświecka, ale dla mnie tamten wieczór nie był bez znaczenia. Nie wiem teraz jak pracować, nie mogę spać w nocy, chodzę rozkojarzona, boję się, że zawalę ważny kontrakt.:(