mam chłopaka, ale rodzice o nim nie wiedża, bo...

bo boję się im powiedzieć. Wiedzą, że się spotykamy, ale nie że coś więcej między nami. Mam dziwnych rdziców, starsznie się o mnie boją, mnie to denerwuje bo glupstwa nie zrobie! mam 21 lat, on 23, jesteśmy z tego samego miasta, a ja mam zawsze ograniczony czas. Boje sie spoźnić, bo wiem jak było kiedyś. (wyzwiska o 15 minutowe spóźnienie). OD tego roku idę na studia do innego miasta, wiem, że bede miala już wtedy luz, ale teraz nie mogę tak tego chłopaka unikać. Teraz mi napisał sms, że za 20 minut chciałby się ze mną spotkać, chociaż na chwilkę, a ja mu napisalam, że leze w lozku i niedlugo idę spać, a jutro mamy się spotkać. Jak rozwiązać tę sprawę, czy jemu mam powiedzieć, żebyśmy widywali się 3x w tygodniu, a nie jakieś spotkania z zaskoczenia bo tego nie lubię (bo nie lubię) czy rodzicom powiedzieć, a oni jak siędowiedzą że mam chłopaka to czas przebywania z nim będzie trwał do 3h :( to ja już wolę skłamać ich, i przebywać z nim 4-5h :( jest mi tak ciężko... :(

Gratulukę toksycznych rodziców. Spieprzą ci życie - zobaczysz. Takie węzly przecina sie bolesnie. A tak w ogóle to jesteś od nich uzalezniona. Oj cięzka praca przed tobą...

Ciężko!!!!!!!!!ale ja sie zawsze sprzeciwialam ,mialam awantury i co?niczego w zyciu złego nie zrobiłam czego mogłabym żałowac,bo zabraniali mi takich pierdół jak Tobie! Wiec głowa do góry,zacznij zyc własnym życiem,postaw sie tzn powiedz,ze masz swoje lata i masz prawo do spotkań !Walcz o własne szczęście! Jeśli ten chłopak jest tego warty