chłopak, rodzice.... masakra, najgorszych rodziców chyba mam

smutno mi, bo mam 21 lat, i nerwy przed powiedzeniem rodzcom że kogoś mam. Wiedzą, z kim się spotykam, ale nic nie wiedzą że jesteśmy w związku. Dzis naprowadziłam troche mame, i spytałam czy chcialabym zebysmy mialy chlopakow (mowilam tez i o siostrach) powiedziałą, ze tak. a spytalam, a chcialabys zebym ja miala? a ona ze nie, bo nie jestem dojrzałą do zwiazkow, ze niczego jeszcze w zyciu nie osiagnelam (ide teraz dopiero od pazdziernika na studia). wiec jej powiedzizlam, mamo mialam spor ochlopakow, a ona mowi wiem, i wszystkich puscilas, albo oni ciebie co ja na to "bo widzisz, moze to nie byl ten" i temat się urwał. Smutno mi bardzo... POza tym, moj ojcec wszytskich moich i mojej siostry chlopakow przeklął, albo ich obrażał, za plecami... wiec najlepiej byloby gdyby sie nie dowiedział że kogoś mam. Od pazdziernika wynosze sie z domu, bede miala spokoj, bede sie z moim chlopakiem widywała ile chciała, a teraz jestem uzależniona od rodziców:( boje sie go nawet zaprosić do domu...prpzeciez moglibysmy obejrzec film, czy zdjecia, czy pogadac sobie na luzie, a boje sie reakcji ojca:( on ma lajtowo w domu, ma 23 lata, pracuje, moze wychodzic i wracac kiedy chce, a ja musze powiedziec o ktorej wroce i to tez zeby ta godzina nie byla za pozna... tak mi sie chce plakać, przeciez powinnam z nim teraz być:(:( i cieszyc sie sobą. wiadomo, że chca mnie wychowac jak najlepiej, wiem ze zaowocuje to w przyszlosci, ale to tez na dluzsza mete jest niedobre. pojde na studia to odzyje, ale ja nie chce go starcic przez najblizsze 2 miesiace:( ani z nim sexu nie uprawiam, nawet sie jeszcze nie całowalismy, tylko poznajemy siebie. :( poradzcie mi coś...