Nie warto przywiązywać wagi do drobnych błędów czy przykrości.

Cieszmy się drobnymi sukcesami i przyjemnościami, korzystać z nich i sycić się nimi.

Nie każdy tak potrafi, a łatwo jest tak mówić, o wiele trudniej to zrealizować.

Ale lepiej o tym mówić i próbować ;)

Tak, tyle, że te próby w większości przypadków spełzają na niczym.

Bez praktyki nikt nie będzie dobry. Jeden raz i drugi nie wystarczą.

Ja próbowałam nie raz czy dwa , tylko parę ładnych lat i nadal nie wychodzi, za bardzo skupiam się na przeszłości.

'wczoraj minelo, jutro jeszcze nie nadeszlo. Zycie jest dzisiaj'. Jesli patrzysz cigle w przeszlosc, zycie teraz ucieknie Ci przez palce. Szkoda.

Zdaję sobie z tego sprawę, ale nie mam już nawet siły próbować tego zmienić, jestem zapętlona w przeszłości i nie potrafię się od niej odciąć raz na zawsze.

szkoda...w jakim jestes wieku? skoro masz po 80 stce to rzeczywiscie lepiej to zostawic.

17 lat. Wiem, co teraz sobie pomyślisz - że nie mam pojęcia o życiu, cierpieniu i wyolbrzymiam problemy.

Nie, skąd. Sama kiedyś dojdziesz do takiego wniosku. :) Tym bardziej jak wejdziesz w prawdziwe życie- to będzie hardcore, uwierz. Ps. Myślałam, że powiesz, że około 30 :) Ps.2. dobra muzyka.

Dziękuję, rzadko komu podoba się ten specyficzny zespół :) Czemu sądziłaś, że mam około 30 ;) ? Myślałaś pewnie, że mam ze sobą spory bagaż doświadczeń jako dorosła kobieta ?

"Jestem zapetlona w przeszłości" "Nie mam siły próbować tego zmienić" "Próbowałam nie raz nie dwa, tylko parę ładnych lat" Zmieniłam zdanie, to mi wygląda na 50tkę :) Oczywiście, napisałaś to tak jakbyś właśnie była dorosłą kobietą, ale jeszcze jesteś nastolatką więc się ciesz Moja Droga z tego :) Mimo wszystko.

Ogólnie to czuję się psychicznie jak sędziwa staruszka, jakby nic dobrego już nie mogło mnie spotkać, a śmierć zbliżała się wielkimi krokami.

Rozumiem Cię, bo w Twoim wieku czułam się często podobnie, a im byłam starsza tym jeszcze starzej się czułam (czyli już dochodziłam zapewne do 99 :) Nawet i teraz się czasem tak czuję. I tak samo szarpię się z przeszłością- ale wyciągnęłam już wielgachne nożyce żeby się z nią rozstać raz na zawsze.

Tylko, że ja tego nie potrafię. A uwierz mi staram się - robię wszystko, staram się zapełnić swój czas do maksimum, żeby tylko nie mieć czasu na rozmyślania nad przeszłością a i tak mnie dopada przed snem, albo i bardzo często nawet i we śnie - potem budzę się i zalewa mnie fala wspomnień, nad którymi nie jestem w stanie zapanować.

Wierzę Ci. Ale sądzę, że sama dojrzejesz do tego, żeby się rozstać z tym. Możesz sobie oczywiście sobie pomóc przez jakąś terapię, zająć się czymś- żeby poczuć tą pełnię życia (brzmi banalnie) i poradzić sobie face to face z tym co goni za Tobą. Trzymam kciuki i wierzę, że się nie poddasz.

Dziękuję za ciepłe słowa :) Ja także mam nadzieję, że znajdę w sobie siłę, by przezwyciężyć przeszłość i uporać się z nią raz na zawsze.