Coś nie tak ze mną czy to normalna reakcja?

Strasznie brakuje mi kogoś bliskiego, od dawna nie mam faceta (mam 23 lata), koleżanek mam mało, praktycznie ciągle jestem sama. Ile można oglądać telewizji, czytać książek, chodzić na spacery.. Nie mówcie mi, żebym "wychodziła do ludzi", bo wychodzę. A to, że nie udaje mi się nawiązać żadnych dłuższych relacji, to swoją drogą. Mój problem polega na tym, że coraz bardziej zaczynam zatracać się w świecie marzeń. Wyobrażam sobie różne sytuacja, w którym gram główną rolę, gdzie jestem pożądaną osobą w towarzystwie oraz gdzie mam faceta. Nie mogę się od tego uwolnić, im bardziej nie chcę spędzać czasu na tępym patrzeniu w ścianę i fantazjowaniu, tym gorzej. Czy to normalna reakcja na samotnosć czy już coś nie tak?