moja wieloletnia znajoma zaczęła mi się podobać

Znamy się od lat, kiedyś widywaliśmy się częściej ( z powodów służbowych), potem od przypadku do przypadku na jakiejś kawie czy pizzy- zawsze jednak były to spotkania czysto koleżeńskie i bardzo rzadkie. Od lata zaczęliśmy spotykać się często. Oboje straciliśmy swoje połówki, ona próbowała mnie nawet swatać z jedną ze swych koleżanek na pocieszenie. Teraz w zasadzie nie ma imprezy czy wyjścia do kina , do knajpy , byśmy nie poszli razem (sami lub z jej albo moimi znajomymi). Ludzie mają nas za parę co niektórzy. Niedawno jeszcze traktowałem ją jako kumpelę, ona pytana o nasze relacje przez przyjaciółki, stanowczo mówiła że my to znajomi. Teraz już nie ma dnia bez telefonu albo smsów na dzień dobry i dobranoc, kilka dni temu miała urodziny, dostała piękny bukiet ode mnie. Dziękowała mi zaraz po rozstaniu i dziś, że nadal się pięknie trzymają... Czy i ona waszym zdaniem przestała widzieć kumpla? Czy już czas powiedzieć jej to? W zwykłej relacji damsko - męskiej nawet bym się nie zastanawiał. Tu jdnak boję się przyspieszyć , zawalić i straciś dobrą znajomą, nie zyskując nic

sam sobie odp.czy taka relacja jaka jest obecnie ci wystarcza i czy nie jest męcząca

Kurczę szkoda by to zawalić.A może pogadaj z nią otwarcie.Będziesz wiedzieć na czym stoisz.Ja byłam z przyjacielem i się nie udało.Straciłam i przyjaciela i chłopaka:(((((

Taa relcja mi nie wystracza, ale wiem, żę może się okazać, że stracę przyjaciółkę, a nie zyskam niczego więcej.

i odczytuj każdy jej gest:)

To powiedz jej szczerz i już.Będzie dobrze.Zobaczysz.Kto nie ryzykuje ten nie wie co traci.A może właśnie zyskasz piękną miłość:)))))

:) Mam nadzieję

ciekawe czy się odważysz i kiedy, gdzie i jak jej to powiesz?

Powoli zacznij jej pokazywać że CI zalezy- nie tak na raz, żeby jej nie zszokować No chyba że już sama też się zakochała

Tuż po studiach rozstałam się z wieloletnim chłopakiem. Traf chciał, że mniej więcej w tym samym czasie zaczęłam co raz bardziej kumplować się z kolegą z którym znałam się wcześniej x lat, ale jakoś nie mieliśmy ze sobą zbyt bliskiego kontaktu. Zaczęło się od tego, ze byłam w Warszawie to go odwiedziłam, później on odwiedzał mnie gdy przyjeżdżał do rodzinnego miasta, raz zrobiliśmy sobie wycieczkę całodniową, drugi raz... Od początku traktowałam go jako kolegę tylko i wyłącznie. Prawdę mówiąc nawet nie był w moim typie, jednak spotkania co weekend - dwa, codziennie rozmowy na skype i sama nie wiem kiedy zaczęło mi na nim zależeć. Jednak on opowiadał o dziewczynie z osiedla, w której jest zakochany, kilka razy dał mi dość mocno odczuć, że ja to tylko koleżanka, więc zaczęłam odpuszczać. Kontakt nam się rozluźnił, po ok. 2 miesiącach dowiedziałam się, że on jest z kimś i odpuściłam na dobre, w zasadzie gadamy teraz ze sobą raz na miesiąc dwa, to już nie to samo. Ale teraz do sedna :) Jak już był ze swoją dziewczyną jakieś 2-3 miesiące doszło między nami do poważnej rozmowy, w której przyznał, że był we mnie bardzo zauroczony. Jednocześnie uważał, że nie ma u mnie szans. Męczyło go to, rodzice i brat suszyli mu głowę że taka ze mnie byłaby dobra synowa/bratowa, przez co było mu jeszcze trudniej, więc gdy ja zaczęłam odpuszczać on też nie walczył. Jak później powiedział, myślał że odpuszczam bo domyśliłam się jego uczuć i nie chcę robić mu nadziei. Ucz się na moich i mojego kolegi błędach i nie schrzań tego.

Myślę, że zrobię tak jak mówi będzie ok. a potem...

jeśli się często widujecie, to nie problem zrobić mały krok do przodu np. zaprosić ja gdzieś bez reszty towarzystwa

Ale my chodzimy bez reszty towarzystwa tez