Dzieci, mąż innego wyzania

Jestem osobą wierzącą i chciałabym wychować dzieci w swojej religii. Mój mąż jest buddystą , niby mi powiedział, że to ja zadecyduje w jakiej religii wychowam dzieci, ale nie powiedział z jakimś wielkim przekonaniem tego. Też nie chcę , żeby mój mąż z tego powodu cierpiał. Obawiam sie, że w przyszłości zmieni zdanie, jak wychować dzieci , żeby obie strony były zadowolone ? Czy to jest w ogóle możliwe?

jezeli obie strony sa mocno religijne w swoich wyznaniach to nie jest mozliwe zeby wszyscy byli zadowoleni:o ale jesli jest tak jak w przecietnych rodzinach ze niby wszyscy wierzacy ale do kosciola nie chodzi nikt ewentualnie stara babcia to raczej nie bedzie wiekszych problemow

skoro jest z toba to znaczy, ze religia nie przyslonila mu trzezwego myslenia. a religie dzieci "dziedzicza" po matce. ja jestem katoliczka a moj facet baptysta, ale nie mial absolutnie nic przeciwko zeby dziecko bylo ochrzczone w wierze katolickiej. ani jego rodzina, ktora rowniez przyleciala specjalnie na uroczystosc.

Jestem osobą wierząca i udzielającą się w Kościele. Wydaję mi się, że on się boi tego, ze nasze dzieci zatracą tożsamość , że nie będą interesowały się kulturą , religią taty. Zdż twój mąż jest baptystą , to tylko inny kościół. Myślę, że też jest ciężko, ale trochę łatwiej niż katoliczka-buddysta

no moze i racja, ale gdyby nawet byl buddysta to znajac jego charakter nie mialby nic przeciwko. to nie od religii zalezy tylko od jego dobrej woli.

Myślę o rozstaniu , nie mam siły tego wszystkiego poukładać . Czuję, że niedługo wszystko się zmieni , teraz jest wszystko ok, ale jak już będą dzieci to się wszystko zmieni.

Szczerze, wolałabym wychować dziecko na Buddystę lub Baptystę niż na Katolika.

Poza tym, będąc w takiej sytuacji, nie narzucałabym dzieciom żadnego wyznania. Zdecydowałyby same w odpowiednim wieku.

jak nie narzucisz dzieciom religii to zazwyczaj wyrastaja na ateistow. tu juz nawet nie o religie tak chodzi jak o tradycje rodzinne, poszanowanie religii wlasnych rodzicow, czyli dziadkow, religie pokolen..

No to wyrosłyby na ateistów i już. Gdyby tak zadecydowały... A jaki jest cel poszanowania tradycji i religii przodków, bo nie rozumiem?

W Polsce mamy większość takich właśnie wierzących katolików, chodzących do kościoła dla "tradycji". A duchowości w tym za grosz.

nie trzeba tlumaczyc jaki jest cel poszanowania tradycji. religia jest rowniez rodzinna tradycja, wiec zbliza do rodziny. tym bardziej, ze moja rodzina jest w polsce, a dziecko wychowywane jest w wielkiej brytanii. samo pojscie w wielka sobote do polskiego kosciola ze swieconka juz zbliza go w jakis sposob do moich polskich dziadkow.

tak jak napisała zdż- a ja nie chciałabym , żeby moje dzieci były ateistami, chyba, ze w dorosłym życiu tak by zadecydowały. Człowiek bez żadnej tożsamości , kulturowej czy religijnej w życiu dorosłym się czasami gubi. Bo przecież jest coś więcej niż tylko pieniądze i fajna zabawa.

uwazam, ze samo chodzenie, nawet bezmyslne do kosciola sprawia, ze stajemy sie w jakis sposob lepszymi ludzmi. np. szkoly z tradycjami i religia sa szkolami lepszych, madrzejszych ludzi, gdzie jest mniej klopotow niz w takich co nie ma poszanowania dla tradycji.

Buddyzm jest bardziej systemem filozoficznym niż religią

Zawsze myślałam, że tożsamość narodową kształtuje się popzez poznawanie języka, historii i literatury danego kraju. Religia z tożsamością narodową nie ma wiele wspólnego. Święconka w kościele katolickim w Wielkiej Brytanii, jak i we Francji wygląda tak samo.

obojetnie jaki kosiol czy francuski, czy angielksi czy polski, nie chodzilo mi o to, jakiej narodowosci owy kosciol jest, ale ze jest katolicki. baptysci nie chodza ze swieconka.

no i tez nie chodzi mi o tozsamosc narodowa, tylko o tradycje rodzinna.

No to chodzi ci o tradycje religijne, a nie o tożsamość narodową. Rozumiem cię, bo jeśli jesteś wierząca i ze święconką chodzisz, to automatycznie chodzi z Tobą twoje dziecko. Ciężko samemu obchodzić święta tak, żeby dziecko ich nie obchodziło. Mi jest łatwiej, bo ja jestem bezbożnica bez tradycji:)

ja jestem akurat tak pol na pol bo gdzies po drodze ta moja religijnosc sie zgubila. sama nie wiem w co wierze. wiem, ze wypowiadam sie jak hipokrytka, ale wiem tez ze owa hipokryzja jest dobra dla mojego dziecka. no i nie wyobrazam sobie obchodzic swiat wilekanocnych inaczej jak to robilismy w polsce.