coś jest ze mną nie tak

Nie potrafię być miła dla facetów, którym się podobam. Jeżeli wysyłają sygnały zainteresowania to coś takiego się we mnie robi, że chcę od nich uciec gdzie pieprz rośnie, projektuje na nich same nagatywne cechy (że chodzi im tylko o jedno, że meżczyzni są beznadziejni bo do tego by się zauroczyć wystarczy im sam wygląd, że są płytcy, banalni, prości) Zdaję sobie sprawę, że to nie jest normalne, np moim bracia są bardzo fajnymi wrażliwymi facetami. Wychowywałąm się bez ojca, może to ma jakiś wpływ na tę moją skłonność. Ostatnio kręci się wokół mnie kolega ze studiów, i reakcja się powtórzyła, mierziło mnie każde jego słowo, byłam nim nieustannie zażenowana, każdego dnia obiecywałąm sobie, że bedę miła, bo cóż on winny, że jestem taka dziwna, ale to jest zbyt silna awersja. Biedak dał sobie spokój, czemu się w ogóle nie dziwię. Ja chyba potrzebuje jakiejś pomocy...Boję się mężczyzn, boję się im okazywać zwykłą sympatię, bo wydaje m i się, że oni to odbiorą nie tak jak trzeba.