smutna historyjka...

Pokochałam pewnego chłopaka, właściwie kolegę, którego znam od dawna a który niedługo wyjedzie na studia do innego miasta, ja również do innego i nasze drogi się rozejdą... Wszyscy mówią mi, bym dała sobie z nim spokój, że taki ktoś jak on może mieć każdą dziewczynę, że to nie jest miłość... Ja jednak wiem co czuję i jestem tego pewna. Ostatnio mam wrażenie, że zbliżyliśmy się do siebie, to nawet nie ja szukam pretekstów do rozmów, ale raczej on... Jednak nie wiem kim dla niego jestem, nie wiem czy warto robić sobie nadziję, czy wkrótce będę w stanie zapomnieć... Jestem z tym zupełnie sama, bo mam wrażenie, że nikt nie rozumie co czuje... Proszę o radę :(

To z nim o tym porozmawiaj, a nie z nami:) Zapytaj go co on o Tobie mysli i juz sie dalej rozmowa jakos potoczy. Zapytaj go wprost o uczucia, w sensie co czuje. Faceci nie lubia takich pytan w zasadzie, ale one pomagaja im sie okreslis (samemu sobie). Wtedy latwiej im podejmowac konkretne decyzje. Powodzenia! I nie zalamuj sie, w zyciu rozne rzeczy sie zdarzaja.

krótka rada: ryzykuj!

nie wiem czy byłabym w stanie zdobyć się na taką rozmowę... chyba zwyczajnie boję się odrzucenia, rozczarowania, a wtedy nie będę miała już ani marzeń ani nadziei... czuję, że cięzko będzie ugryźć ten orzech;)

Lepiej stracic nadzieje i marzenia odrazu, niz zyc w ciaglej niepewnosci.

inwestuj w przyszłość szkoły zostaną, a z facetami bywa różnie. Jeśli macie się rozstać to przynajmniej jakoś "specjalnie", a spotkania po latach tez maja swoją wartość.