Uważam, że coś się dzieję. Uważam również, że często przesadzam.

A więc spotykając się codziennie, widując, w końcu nastał taki moment, że teraz wracając od znajomych, choć godzina młoda, dziewiąta, normalnie pójść do kogoś, choćby obejrzeć RAZEM głupi film, każdy woli iść do siebie. Każdy woli w spokoju posiedzieć sam. Być może to wina tego ciągłego przebywania ze sobą. Ja też odczuwam taką potrzebę. Spędzanie minuta w minutę ze sobą czasu prowadzi do braku tematów, bo i tak wszystko co się dzieję, druga osoba zna, ponieważ jest obok. Być może w końcu powinnam się zająć sobą, on sobą, tak by nie spadło zainteresowanie. Zdobywanie. Motyw, którym kierujemy się przy poznawaniu drugiej osoby. Kiedy dowiadujemy się, że ta osoba zawsze będzie, zaczynamy się zachowywać dziwnie. Traktujemy to jak codzienność. Życie jest na tyle irytujące, że najpierw musimy coś stracić, by to docenić. Lecz najgorsze jest to, że wiem co mam robić, a czego nie, a mimo to postępuję cały czas tak samo. Mianowicie: powinnam zająć się swoim hobby - wolę spotkać się z nim. Powinnam zająć się nauką - wolę spotkać się z nim. Powinnam nie marudzić o każdą rzecz i nie być aż tak zazdrosna - robię to cały czas. Kurwa. nie chcę go stracić, ale wszystko co się dzieję teraz i jednak trochę psuję, jest moją winą... A najgorsze, że płacz teraz i tak nic nie naprawi.. Kurwa... Chcę, żeby było tak jak jeszcze dwa miesiące temu... Miesiąc... Każdy pędizł by się spotkać. Każdą wolną chwilę chciał spędzić. Rozmowy przez tel. po 2 godziny, teraz ledwo pół. Co mam zrobić?