"Rzucić to wszystko, miejsce życia zmienić..."

Witam. Zacznę od tego, że w lipcu skończę 23 lata i tak mniej więcej od matury mam problem z wyborem swojej życiowej drogi. Studiowałam już dwa kierunki, w tej chwili na jednym z nich jestem już prawie na trzecim roku (zakładając, że zaliczę sesję rzecz jasna), ale cały czas mam wrażenie, że wciąż nie jestem w swoim miejscu. Nie jest źle; staram się jak mogę i jakoś zdaję z roku na rok, ale w głębi duszy nie czuję się do końca przekonana do tego, co robię. Właściwie staram się wyłącznie ze względu na rodziców, żeby nie robić im przykrości. Osobiście nie widzę dla siebie w tej dziedzinie. Inna sprawa, że cały ten czas chorowałam na depresję. Dopiero teraz podjęłam leczenie, ale i tak mam poczucie zmarnowanego czasu, myślę o sobie jak o nieudaczniku. Moi znajomi są już po licencjacie, a ja dopiero w połowie drogi. Co prawda teraz już wiem, co jest moim powołaniem, ale problem w tym, że jeszcze rok muszę poczekać, żeby dopiero iść na ten kierunek. Nie wiem, czy wytrzymam...

Poradźcie...Skończyć to, co się zaczęło i dopiero wtedy podjąć się nowych studiów, czy też rzucić to wszystko już teraz i wyjechać?

Nie ukrywam, że mam już dość tego wszystkiego. Mieszkam z rodzicami w tym samym miejscu od dziecka, ciągle muszę żyć pod presją, nie mam możliwości rozwinięcia skrzydeł. Co prawda nieco pracowałam, ale w tej chwili żyję wyłącznie studiami. I źle mi z tym. Innym problemem jest samotność, brak wiary w siebie, odwagi, fobia społeczna. Ta ostatnia właściwie zabrała mi najlepsze lata życia.

Moje życie jest takie jałowe, monotonne. Dom-uczelnia-biblioteka, może od czasu do czasu jakiś wypad do kina, do teatru, na piwo ze znajomymi. Nie tak wyobrażałam sobie swoje życie w tym wieku. Patrzę na moich przyjaciół i jestem w szoku. Podróżują, zajmują się sztuką, podejmują ciągle nowe inicjatywy. A ja? Wracam do domu i rozmyślam.

wydaje mi się , że mimo wszystko lepiej by było dla Ciebie żebyś skończyła to , co zaczęłaś...mimo wszystko może to Ci sie kiedyś przydać...po skończeniu kierunku możesz iść dalej w swoim wybranym i zmienić radykalnie swoje życie...

Też tak myślę. Zawsze to mniej straconych lat. Jednak powiem ci, że przeżywam z tego powodu nie lada kryzys. Po prawie trzech latach studiów w końcu dotarło do mnie, że do tej pory nie zrobiłam nic, co mogłoby mieć wpływ na moje dalsze życie. Wcześniej udawałam, że wszystko jest okey i prowadziłam taki uporządkowany tryb życia, ale to na dłuższą metę dobija. Jestem typem niespokojnego ducha i duszę się w tym wszystkim. W moim życiu tak dawno nie było nic niezwykłego, szalonego, żadnych porcji zdumienia.

Teraz zbliżają się wakacje i zastanawiam się jak to będzie. Do tej pory zawsze niewiele się działo, ci sami ludzie, te same miejsca. Rodziły się wielkie plany, a potem, kiedy już przychodziło do ich realizacji, wychodziły z nich nici.

Chciałabym to jakoś zmienić... może poradzicie od czego zacząć?

powiem Ci szerze , ze ja zacząłem mieć wątpliwości w tym co robię , już w szkole podstawowej....więc potem cały czas, "traciłem ten czas" ...:) - nie chciałem zostać zaszufladkowany w jakąś szufladkę kierunków , celów , czy marzeń i być ustawiany przez tak zwanych "dorosłych i mądrzejszych" :P

Ja tak do matury wiedziałam kim jestem i co chcę robić w życiu. Niestety, nie napisałam egzaminu tak dobrze, żeby dostać się na wymarzony kierunek, więc uznałam, że nie ma sensu składać papierów do Krakowa i stąd zostałam w rodzinnym mieście. Wybrałam "zastępcze" studia, zaledwie namiastkę tego, co mnie naprawdę interesuje.

Półtora roku po wojażach do UK i powrocie do Polski, przyszła mi taka myśl by rzucić tutaj wszystko w Polsce i wyjechać nad Lazurowe Wybrzeże do Francji... wciąz się wacham a jednocześnie czuje ogromną potrzebe by tam wyjechać - zmienić całkowcie moje życie, zacząć od nowa i mam straszny dylemat boje się nowego, jak sobie poradze a jednocześnie tutaj gdzie żyje nic mnie nie trzyma, nic mnie nie cieszy Myśle, że jednak wyjade jeszcze w wakacje - poprostu musze coś zrobić bo zgnije

a ten sam , tak zwany "uporządkowany tryb życia" jest niestety skutkiem rzeczywistości i jej celów.....właściwie tyczy on 90% ludzi...nie każdy moze sobie pozwolić na zmianę o 360 st. bo ma na głowie inne sprawy , które go skutecznie zatrzymują i nie pozwalają na to...

W tym tkwi mój błąd. Brak odwagi, szybka rezygnacja, próby ucieczki od tego, co jest ważne. I tak po czterech latach nadal pragnę studiować to, co przed maturą.

Taki jeden - mam dokładnie tak samo. Też chcę wyjechać i zacząć wszystko na nowo, wśród obcych ludzi, z czystą kartą. W rodzinnym mieście nie widzę dla siebie miejsca. Czuję się ograniczona ze strony rodziny, znajomych, ciągle przeszłość depcze mi po piętach. Próbowałam nowych rzeczy - zmieniłam swój wygląd, rozpoczęłam terapię, zapisałam się na kurs językowy i na basen, ale tutaj się nie da zmienić swojego życia. Rewolucja jest jedynie na początku, potem wszystko wraca do normy...

A propos podróży...osobiście marzą mi się Bałkany lub Skandynawia. Niestety nie mam ludzi, z którymi mogłabym tam pojechać. Moi przyjaciele są teraz w drodze.

skoro przyjaciele są w drodze i tam zostaną - to jedź do nich na jakiś czas i sie wyszalej...

Chyba tak zrobię - mam już dość stagnacji.

potem wróć i dokończ to , co zaczęłaś...następnie wybierz sie na swój kierunek i się spełniaj...dorzuć do tego więcej rozrywki - jezeli nie będziesz miała z kim , możesz nawet sama jeździć np.po ciekawych koncertach, kinie czy teatru...