tak mialo byc super po wyprowadzce od rodzicow

kolezanki przedstawialy wizje sielskiego zycia z dala od rodzicow owszem jest wiecej luzu ale ani nie odzylam ani nie wstapila we mnie energia . Mialam troche nadopiekuncza mame, ktora naruszala moja prywatnosc mimo ze byla wspaniala i ciepla osoba. Bylam znerwicowana, infantylna, pod dyktando rodzicow. Po wyprowadzce spadl troche ciezar, stalam sie samodzielna ale nie podzielam wczesniejszych opini moich znajomych ze moje zycie zmieni sie diametralnie na lepsze. Oprocz tego ze moge lazic w samej bieliznie kiedy chce i sama decyduje o porze posilkow, nic na lepsze sie nie zmienilo

i nadal mam nerwice i przechodze smuty a moze to juz taka osobowosc? depresyjna?

Dziwne. Ja miałam z mamą raj na Ziemi (nawet na zimne okłady na głowę na kacu mogłam liczyć :D ), a i tak bardzo mi się podoba mieszkanie "na swoim". Może po prostu czegoś Ci w tym mieszkaniu brakuje? Roslinki, czerwonej kanapy, fajnego obrazka, rybek, kota? Czegoś takiego co sprawi, że poczujesz się tam "u siebie"?

sama decyduje o porze posilkow, nic na lepsze sie nie zmienilo o matko ;) i to jest dla ciebie samodzielnosc? a mamusia nadal cie utrzymuje prawda?

wszystkie rachunki place sama , od rodzicow nie biore nawet grosza a mieszkajac z nimi tez doplacalam

nauczysz sie życ sama, spokojnie ;) prawie kazdy teskni za rodzicami, domem rodzinnym

i co ciekawsze pracowalam jakis czas na pol etatu, ledwo co mi starczalo na zycie, jadlam najatansze parowki aby zostala kasa na utrzymanie mieszkanie i nawet jak juz dostalam caly etat i nawet dorabialam do tego to nadal moje samopoczucie nie uleglo zmianie