Nie lubie siebie-swojego wrednego sposobu bycia :(

Nawet nie wiem po co to tutaj piszę. Chyba mam ochote wyrzucic to z siebie. Mam 24l, meża i corke-3lata. Od dziecka, zawsze byłam wredna. Przebiegła, nie liczyły sie przyjaznie, tylko to zeby mi było dobrze. Wiem,ze to bardzo ogolnikowe. Chodzi o to ze moim priorytetem jest moje szczescie i dochodzenie do niego w rozny spob. Strasznie wkurzam mnie to ze najpierw coś robie, potem mysle. Bylam z facetem 2lata, nie wiem czy go kochałam- czy ja w ogole kochałam kiedykolwiek faceta. Zostawiłam go- bo wydawał mi sie niezaradny życiowo. Od 4l mam meza-swietnie zarabia, jest sympatyczny. Ale, nie wiem czy go kocham. To pewnie debilne pytanie;)_ale powaznie pytam, czym dla was jest milosc do faceta?? Ja nie potrafie z nikim nawiazywac dluzszej przyjazni, nudzi mnie monotonia, nie tesknie, jak placze to tylko gdy cos dotyka mnie-tak osobiscie, nie np ze facet mnie zostawi, raczej ze nie osiagne tego co sobie zamierzyłam. Nigdy nie plakalam na pogrzebach-nawet"bliskich" mi osob, nie tesknie.. Matka powiedziała mi ze ja zawsze od dziecka bylam pozbawiona uczuc i ze moze powinnam z kims o tym pogadac. Ale czy to tylko moj sposob bycia, wychowanie czy choroba psychiczna??!!!! Tez tak macie- czy tylko ja??

z tego co piszesz ,to wyglada ze ktos cie w zyciu skrzywdzil i moze to dziwnie zabrzmi, ale masz zamkniete serce .Jet to trudne i nie na forum.Moglabys skorzystac z pomocy psychologa .

"Nawet nie wiem po co to tutaj piszę" Nieźle