zachwianie emocjonalne.. proszę o pomoc!

Witam. Nie radzę już sobie ze sobą, męczę siebie i innych :( Otóż, nie mogę się cieszyć, być wesoła, uśmiechnięta czy pozytywna, bo WSZYSTKO mnie martwi, wszystkim się przejmuję, nawet tym czym tak naprawdę nie powinnam bo to nie problem i wystarczy poprosić żeby to załatwić.. Nie mam już siły do siebie, powtarzam sobie, że będzie dobrze, zrobię to i to a za chwilę i tak zaczyna mnie to męczyć. Mam zachwianą emocjonalność, ciągle się męczę, bo jestem wesoła, znowu rano budzę się zła albo niezadowolona, smutna, za chwilę mi przejdzie i czuję się normalnie ale niedługo znowu jest coś nie tak... Co mi jest... ;( Nie chcę się już tak wiecznie zadręczać! Co mnie męczy teraz np? Mamy na studiach na jednym z przedmiotów dwie grupy. Byłam na 1 spotkaniu w jednej, potem koleżanka poprosiła, żebym się z nią zamieniła. Mówię: ok. Na drugie zajęcia poszłam do grupy drugiej i z tej pierwszej profesor mnie wypisał na prośbę tej koleżanki. Ale grupa druga mi się wybitnie nie spodobała i chcę teraz wrócić do grupy 1! tym bardziej, że nie zaczęli jeszcze zajęć tylko mają takie organizacyjne.. Chcę iść do profesora i poprosić o ponowne wpisanie mnie do jego grupy bo tamto to było nieporozumienie - w dodatku profesor z grupy drugiej nie ma nic przeciwko... A ja się tym martwię i zadręczam, nie wiadomo czemu. To tylko przykład. Tak mam ze wszystkim... :(

sadze ze w przeszlosci ktos Cie nie docenil jakas bliska osoba i dlatego teraz nic Ci sie nie podoba

sprobuj docenic inne rzeczy..nie mysl o niczym skup sie na sobie zrob cos dla siebie

Ale to nie jest ani normalne ani nie jest mi w zyciu dobrze z tym, jaka jestem :( Wiecznie albo niezadowolona, albo wszystkim się martwiąca.. Przecież to jakieś zarty martwić isę tym, co napisałam o tych studiach bo raczej z takim czymś nie ma problemów bo profesorom jest to obojętne więc można poprosić o takie coś, a ja się martwię jakby to chodziło nie wiadomo o co! Nie wiem już co robić, boję się, że mój chłopak tego nie wytrzyma.. Każdy chce być z normalną, wesołą osobą, a nie taką, co wiecznie coś martwi albo smuci...

udaj sie do psychologa..moja kolezanka nie mogla sobie poradzic z podobnymi problemami i poszla.. wiec sie nie przejmuj..brakuje Ci osoby ktora Cie doceni..

masz jakis problem ktory wczesniej nie rozwiazalas.. ale ja tez sie martwie roznymi sprawami co sa glupie zazwyczaj..

wiem ciezko Ci i boisz sie o chlopaka a moze porozmawiaj z nim szczerze o tym ? no bo kochasz go on Cb to zrozumie i da Ci wsparcie ktorego teraz wlasnie od takiej osoby jak on potrzebujesz

Kiedyś próbowałam zabawy z psychologiem ale tylko mnie denerwował.. Mam chłopaka, który mnie docenia i kocha, bo pokazuje mi to jak tylko może, więc sama już nic nie rozumiem.. Chce mi pomóc, ja sama chcę sobie pomóc, wmawiam sobie różne rzeczy i NIC, nadal raz smutna, raz wesoła, niestety częściej jest ta smutna, i martwie się rzeczami które w ogóle nie powinny mnie martwić...

Nie chcę z nim już o tym rozmawiać :( za dużo między nami było już sprzeczek o to, jaka jestem. Bo on nie rozumiał, był bezradny i coraz bardziej zły i zirytowany, a ja tym bardziej nie wiedziałam co mi się dzieje i zamykałam sie w sobie. Za dużo już było nieporozumień żebym teraz, po obietnicy mu, że będę wesoła, powiedziała mu, że znowu jest problem.. On już ma dość tego, jak mówię/piszę "martwi mnie.. smuci mnie.. mam problem..", boi się odbierać ode mnie smsy bo 3/4 jest własnie w tym tonie.. Rozumiem go, dlatego chcę sobie sama poradzić.. :(