Przyjaźń ucznia i nauczyciela?

Mam nietypowy "orzech do zgryzienia" (albo mi się tylko tak wydaję). Nie wiem co mam sądzić o zaistniałej sytuacji i co mam z tym dalej zrobić, dlatego w akcie desperacji opiszę to tutaj. Może ktoś się zlituje i wyrazi swoje zdane na ten temat. Mianowicie będąc w gimnazjum w pierwszej klasie poznałam tam pewną osobę. Była to moja polonistka - niezwykła kobieta. Tak się jakoś ułożyło, że uczyła mnie kilka tygodni i poszła na macierzyński. Od tamtej pory uczyła mnie inna polonistka. W drugiej klasie owa polonistka nr 1 wróciła ale mojej klasie zostawili przydzieloną polonistkę nr 2. Ogólnie rzecz biorąc chodzi o to, że ta pierwsza to postać mocno intrygująca. Jako urodzony obserwator po prostu zafascynowana byłam jej osobowością i w ogóle. Choć mnie nie uczyła, uczestniczyłam w kółku które prowadziła i jakoś tak się stało, że gdy miała dużo roboty papierkowej to zawsze jej pomagałam. Tak więc wspólnie wypisywałyśmy świadectwa i wszystkie takie przeróżne prace. Spędzałyśmy ze sobą dużo czasu, często siedziałyśmy w szkole długo po skończeniu zajęć. Podczas tego procederu miałam okazję poznać ją lepiej jak również z zupełnie innej strony. Stała się moim mistrzem (nie lubię słowa autorytet). I choć gimnazjum ukończyłam już dobre kilka lat temu to nadal do niej przychodzę (co najmniej raz w tygodniu). Trochę to przerażające, zwłaszcza, że obecnie ufam jej bezgranicznie, a jestem osobą dość ostrożną jeśli chodzi o ludzi. Jestem zamknięta w sobie, ale dałam się oswoić i teraz to mnie trochę przeraża. Jednak nikt inny nie wpływa tak pozytywnie na moją osobę. Do dnia dzisiejszego często jej pomagam w wykonywaniu różnych rzeczy. I choć on stara się mnie niczym nie obarczać to zawsze może na mnie liczyć. To jedna z nielicznej grupki osób, która samym swym istnieniem wnosi radość w moje życie. Dla niewielu osób jestem w stanie poświęcić tyle, a ponieważ jestem aspołeczna to jest to tym bardziej dziwne... Nie wiem co mam o tym myśleć. Tylko dla przyjaciół jestem w stanie tyle zrobić, dlatego tak na to patrzę, ale czy to w ogóle możliwe? Co Wy o tym myślicie?

a co ona sądzi o waszej znajomości??

dla mnie to jest naturalne znalazłaś osobę w której masz prawdziwego przyjaciela to wspaniałe... przeciez nikt nie powiedział, że przyjaciółmi mają byc tylko rownolatkowie...

W zasadzie to nie mam na tyle odwagi żeby spytać o to wprost, ale mnie lubi. Inaczej dałaby mi odczuć w jakiś sposób że nie chce mnie widzieć. Poza tym nie prosiłaby mnie o pomoc. Tak myślę...

miłe to co napisałaś :) doceń to, przyjaciół nie znajdujemy codziennie warto dbać o tę znajomość :)

Aspoleczna? hahaha dobre...

ale bezgranicznie nie ufaj... to tylko człowiek i ma prawo mieć swoje wady, nawet jeśli Ty w swoim zauroczeniu jej osobą ich nie dostrzegasz

Może źle to wyraziłam. Znam jej słabe strony i wady. Mimo to jej ufam. Nidy nie próbowała mnie do czegoś zmusić, a gdy miałam problem - starała pokazać mi wszystkie strony medalu, tak bym mogła to przemyśleć i sama wybrać to, co według mnie jest słuszne.

a zresztą nic nie wiesz o jej zyciu, rodzinie, problemach z którymi się zmaga, planach na przyszłośc macie fajną relację w szkole i na tym poprzestań

Niezupełnie. Opowiada mi przeróżne historie z jej przeszłości. Obecnie buduje dom w miejscowości w której mieszkam. Poznałam nawet jej syna, uroczy nawiasem mówiąc.

To bardzo sympatyczna relacja :) przyjaciel to rzadkość, a ja nie widzę tu nic niepokojącego :)

chodzi mi o to, że Wasza zanjomośc nacechowana jest zależnością uczęń-nauczyciel ona też nie powie Ci o sobie tego, co powiedziałaby koleżance jesteś od niej dużo młodsza, jesteś jej uczennicą płacą jej za pracę z Wami to zobowiązuje może być bardzo empatyczną, miłą , życzliwą osobą, ale to tylko praca ona ma swoją rodzinę, swoje życie, swoje problemy o których Ci nie opowie

piszę Ci o tym, byś się nie rozczarowała angażując zbytnio

Spokojnie. W końcu właśnie o to mi chodziło. Byście napisali co wy na ten temat sądzicie :)

:)

lena, ale autorka napisała, że ta nauczycielka już dawno jej nie uczy, a nadal się przyjaźnią :)

no chyba, że to ja źle zrozumiałam :)

Dobrze zrozumiałaś :)

najważniejsze że relacja jest pozytywna :) światełko w pochurny dzień, wiedząc, że ktoś o Tobie dobrze myśli ;)

Cóż... dzięki za odpowiedzi :) nawet nie przypuszczałam, że tak szybko ktoś odpowie.

StanaK tak miło jest przeczytać dla odmiany o czymś pięknym - bo przyjaźń właśnie taka jest :)

Życie nauczyło mnie, że piękne rzeczy trwają zbyt krótko niż byśmy tego chcieli. Mam jednak nadzieję, że tym razem życie mnie zaskoczy.