mam wieczna depresje, wy tez tak sie czujecie?

ale staracie nie narzekac? nie widze najmniejszego sensu zycia :O

jak wyżej w nicku

I ja. Choruję na depresję od około 17-18. roku życia, a mam 31, więc już 13 lat próbowania wszystkich leków, wszystkich terapii, pobyt w szpitalu. I nic. Każdy dzień to męka, od przebudzenia aż do zaśnięcia - o ile jestem w stanie zasnąć. I tak już będzie zawsze, nie ma nadziei. Jak pomyślę, że mogę żyć w tym stanie kolejne kilkadziesiąt lat... wolę nie myśleć. Cierpię z chwili na chwilę. I jedynie kafeterii mogę się zwierzyć, bo wszyscy pseudo przyjaciele odeszli dawno temu, tak samo rodzina. Dzisiaj Wigilia, czuję depresję jeszcze bardziej niż zazwyczaj. Trzymajcie się ciepło, może dla Was jest jeszcze nadzieja...

nie ma :/ u mnie ten stan trwa juz jakies 2 lata i nie zanosi sie na zmiane:/ bo niby jak i co mi sie odwidzi, teraz bede sie tylko starzec w czym moge odnalesc sens zycia ? :O

Chciałam Was tylko pocieszyć, ale dobrze wiem, że próźno szukać nadziei. Czeka nas cierpienie, dzień po dniu, do końca życia. I trzeba się jakoś w tym odnaleźć. Jakby się już było w krainie Gehenny... Bo co można zrobić? Nic. Zupełnie nic.

cierpienie egzystencjalne ? bo ja nie cierpie dla mnie zycie to nuda , nic sie nie dzieje wstaje ,jem , rozmawiam z ludzmi automatycznie, jem ,spie, i zbytnio sie nie przemeczam :O