Jak udawać szczęśliwą oraz, że wszystko jest dobrze?

Mam 18lat. Przez ostatnie pięć lat do tyłu z czasem moje problemy coraz bardziej narastały. Mój ojciec jest alkoholikiem i mnie bije, matka niszczy mnie psychicznie i wpędza w depresję. Mam też problemy zdrowotne ale rodzice to lekceważą i w niczym mi nie pomagają. Jeśli coś udaje mi się osiągnąć to tylko dzięki sobie i własnej zaradności. Jestem raczej osobą lubianą ale nie mam bliższych przyjaciół. Ostatnio nie mam ochoty wychodzić z domu, unikam ludzi, często płaczę czasem nawet o drobnostkę. Nie mam siły wstawać z łóżka. Najchętniej bym tam leżała cały czas i spała. Nie mam ochoty się uczyć, a nawet zrobić sobie chociażby ściąg! Nie lubię chodzić do szkoły bo źle się czuję z innymi. Mam wszystko gdzieś! Z nerwów coraz mniej jem i chudnę. Obecnie ważę o wiele za mało. Czasami nie mam nawet siły zrobić czegoś w koło siebie. Jestem małomówna, wszystko toczy się i kumuluje w mojej głowie. Zdarza mi się myśleć, o samobójstwie ale nie potrafię tego zrobić bo wciąż jeszcze trzyma mnie przy życiu nadzieja. W szkole przesiaduję na schodach przy szkolnym barze. Mało osób korzysta z tej strony wejścia więc mogę tam pobyć w samotności i z dala od znajomych. Ostatnio gdy tam siedziałam zebrało mi się na płacz. Akurat tam tędy szedł nauczyciel który nie uczy w naszej klasie ale ukucnął przede mną i spytał co się stało i czy może jakoś pomóc. Powiedziałam, że nic takiego, że mam gorszy dzień no bo co miałam powiedzieć? On mi powiedział, że obserwuje mnie od jakiegoś czasu, że tam przesiaduję sama i smutna i powiedział, że jeśli mógł by mi jakoś pomóc, wesprzeć to mogę z nim porozmawiać, że nie powie nikomu i nie pójdzie z tym do wychowawcy. Dał mi chusteczkę i powiedział, że jak bym chciała porozmawiać to wiem gdzie go szukać. Zdałam sobie tylko sprawę, że po moim zachowaniu za bardzo widać, że coś złego się u mnie dzieje, skoro nauczyciel zwraca uwagę.. Zawsze starałam się ukryć jakoś fakt o moich kłopotach przed innymi, robiłam tak, żeby nikt nie nabrał żadnych podejrzeń.

zrób sobie pierogi

chba powinnas miec kogos dorosłego na którego mogłabyś liczyc, że ci mądrze doradzi ... czy to akurat ten nauczyciel to nie wiem. Z drugiej strony co masz do stracenia? Ale problemy tego typu i brak jakiegokolwiek w nich wsparcia ze strony innych ludzi już cie przerastają, co widać po symptomach depresji jakie się u ciebie pojawiły... pora poszukać pomocy kochanie, bo czasami lepszą rodzina są nie ci z którymi wiążą cie więzy krwi ale zupełnie obcy ludzie

ach jak romantycznie, mam nadzieje że ten nauczyciel jest przystojny i w miarę młody, on w niebieskiej koszuli, przystojny wysoki, Ty młoda długowłosa laseczka w szkolnym mundurku, kusa spódniczka w kratkę spod której wystaje nieśmiało biel majteczek, biała koszula opina dziewicze piersi z racji depresji niezabezpieczone stanikiem... :)

Streszczając mój problem - bo jak sie domyślam, nie chce wam sie czytać: - miałam doła, płakałam w szkole, pocieszył mnie nauczyciel, dał mi chusteczkę materiałową, w którą suto nasmarkałam, i teraz nie wiem - uprać i mu oddać?

no i się pojawił podszywacz.

w dowód wdzięczności mogę mu również podarować swoje noszone majteczki pachnące moimi dziewczęcymi soczkami