Ciągle myślę o niejedzeniu, głodówce...

I gdy już podejmę jakąkolwiek próbę to albo po kilku dniach po prostu się poddaje...pózniej znowu wyrzuty sumienia, stany depresyjne, ogromna chęć chudnięcia pomimo prawidłowej wagi, wymuszanie wymiotów (rzadko), zażywanie wspomagaczy typu sudi, tussi... Ja już mam dość, wierzcie. Tyle prób zero efektów. Muszę wziąść sie w garść i wytrzymać chociaż tydzień bez jedzenia, mam miesiąc na to. Jak myślicie rade dam? Czy to anoreksja? Na początku w to nie wierzyłam ale teraz jestem coraz bardziej tego pewna.

Nawet nie jem już normalnych obiadów czy kolacji...nie potrafie

Tak to anoreksja -musisz się leczyć.

Anorka - jak nic. Najśmieszniejsze jest to, że kontrolować wagę można tylko wówczas ... gdy jesz normalnie :) Miałaś szczęśliwe dzieciństwo, wsparcie rodziców, miłość bliskich, itp.?

Jak nie anoreksja to na pewno zaburzenia odżywiania. Potrzebujesz pomocy.

Miałam trudne dzieciństwo, kompletne przeciwieństwo cech które wypisałaś, słaby kontakt z rodziną, brak okazywania uczuć, brak ojca, matka alkocholiczka, teraz czuje się jak bym była nikim, dosłownie

Ale ja się boję komukolwiek o tym powiedzieć, myślę że panuje nad sobą...

bez obrazy my ci tu nie jestesmy wstanie pomoc, idz do psychologa,serio!!!!BO skonczysz w psychiatryku,nie ma nic smiesznego ,,usisz sobie pomoc!!

poszukaj wątku "toksyczna matka zatruwa życie" na kafeterii, dzie3wczyny się dzielą doświadczeniami.. warto poczytać.

No czyli tak jak to bywa = przeważnie nieciekawe dzieciństwo popycha ludzi w anoreksję, bulimię. Ja bym Tobie radził zainteresować się psychologią i dietetyką, może się Tobie uda ze sobą ... wygrać. Mam fajną książkę o dietetyce, ale w j. angielskim, jeśli go znasz to mogę podesłać. A jeśli chodzi o Twoją walkę z kg ... to jesteś niestety na zgubnej drodze, bo - jak już wspomniałem - żeby być chudą / szczupłą ... musisz jeść. A Ty miewasz wyrzuty sumienia po zjedzeniu słodkiego, miewasz "napady obżarstwa" po tych okresach głodówkowych?

Ja sama mam zaburzenia odżywiania od lat, teraz bardziej w kierunku anoreksji. Nie znam ani jednej osoby, która wyszła z tego bez profesjonalnej pomocy.

Tylko psychiatra ci pomoże. Sama nie dasz rady.

Skoro mi nie pomożecie to po co mam tutaj dalej pisać o swoim problemie? Szczerze napisałam tutaj to po to by się upewnić, na razie nie chcę zmian, będę dalej w tym gownie siedzieć, mam gdzieś konsekwencje, do psychiatry i tak nie odważe się pójść więc wolę poczekać na to aż się wykoncze, nie chce zyć bo nawet nie ma dla kogo

A niby jak ci mają pomóc ludzie na forum? Jak? Problem tkwi w twojej głowie -to nie pryszcz że posmarujesz i zniknie. Nie chcesz nic zrobić więc jak można pomóc? Pierwszy krok do wyleczenia to podjęcie walki a ty tego nie chcesz. więc na jaką pomoc liczysz pisząc tutaj?

No to w takim razie powodzenia. Zadaj sobie pod koniec pytanie, czy było warto.