ŻYCIE DAJE MI W koSĆ-CHYBA POPADAM W DEPRESJĘ

Po śmierci bliskiej osoby było mi ciężko choć byłam przygotowana na jej odejście bardzo to przeżyłam nie umiem okazywać uczuć więc bliscy nie zauważyli zawsze robią dobrą minę albo zmieniam temat kiedy mowa o czymś niewygodnym dla mnie.Potem pogrzeby w rodzinie posypały się niczym domino, zrezygnowałam z pracy i pojechałam za granicę byłam tak ok 6 miesięcy potem mnie zwolnili. Wróciłam do kraju poznałam chłopaka przez internet ja miałam problemy i to nas do siebie zbliżyło spotkaliśmy się parę razy kiedy on wyszedł na prostą i nie miał już powodów do użalania zapomniał o mnie przestał się odzywać. Znalazłam prace w Polsce lecz tam po okresie próbnym nie przedłużyli mi umowy, mieszkam z ojcem który nie wylewa za kołnierz i rodzeństwem choć oni nie są przystosowani do życia w społeczeństwie :( Mam znajomych z którymi znam się od paru lat ale nie mówię im wszystkiego nie raz się wstydzę mojej rodziny i biedy jaką klepiemy. Chłopak o którym wyżej mowa piszę jak coś chce a ja głupia latam na każde jego zachcianki. Udaję osobę silną i daję dobre rady każdemu moze dla tego nie mam problemu z nawiązywaniem znajomości ale sama nie umiem z nich korzystać i mino ze mam wielu znajomych czuję się samotna. Jestem teraz bez pracy szukam lecz bez skutków idę do szkoły policealnej żeby nie siedzieć w domu wariatów, poznawałam innych chłopaków ale ich zawsze zniechęcałam do siebie. Dziś mam mega doła i musiałam się wyżalić komuś :( osotanio nie mam siły na nic ryczę i słucham smutnych piosenek użalam się nad sobą chodzę w tych samych dresach i nie raz nie wstaję z łóżka . Przed znajomymi udaję silną osobę optymistkę a rzeczywistość jest inna

:( jest mi ostatnio bardzo zle jak nigdy :( siedze i placze:(

witajcie w klubie al to chyba ta jesienna chandra za dużo negatywnych emocji Ci się nazbierało wygadaj się komuś nie duś tego w sobie