Małżeństwo przeżywa kryzys... a ja mogę być w ciąży

Okres mi się spóźnia, mieliśmy starać się o dziecko... Miałam skupić się na studiach, napisać pracę i podjąć zatrudnienie. Nie wyszły mi moje plany, trwa to długo, popadłam w marazm i załapałm jakiś dołek, że nie dam rady. On się wścieka na wszystko, ale źródło konfliktu tkwi w mojej porażce, w tym, że umówiliśmy się jaki plan mam wykonać dla naszego wspólnego bezpieczeństwa finansowego i mojego rozwoju zawodowego. W międzyczasie rozmawialiśmy o 2 dziecku i zaczęliśmy się starać. Dziś usłyszałam od niego, że mamy problem, że się między nami nie układa. On jest na mnie wściekły, ja na niego, że nie pomaga w domu. Ogólnie wkurza mnie i wolę czas już spędzać sama z dzieckiem, niż wysłuchiwać jego upierdliwych przytyków. I okres mi się spóźnia. Jeśli będę w ciąży to ... sama nie wiem co o tym myśleć. Właściwie gdyby było między nami dobrze, to bym się cieszyła. A tak urodzić 2 dziecko gdy pojawiły się kłopoty i nie dogadujemy się z mężem to wbrew moim planom i przekonaniom. Z 1 dzieckiem było inaczej. Byłam spełniona zawodowo i układało się nam dobrze. Boję się o siebie, o moje 1 i być może 2 dziecko. Boję się o to małżeństwo. On mnie nie przytula, nie okazuje czułości, jest oddalony. A ja nie mam już ochoty mu nadskakiwać i był milutką, gdy on sam z siebie nie daje ciepła, którego mi tak bardzo brakuje.

Hej. Pisałam już wcześniej na ten temat. Ja jestem w podobnej sytuacji. Mam 4- miesięczną córeczkę, jesteśmy 10 miesięcy po ślubie cywilnym. Oddalamy się z mężem od siebie. Brakuje mi jego codziennej bliskości, czułości. Woli piwko i komputer ode mnie. Nie jestem szczęśliwa. On twierdzi, że nie widzi żadnego problemu jak mu o tym mówię. To boli...

Może czas na wizytę u jakiegoś doradcy, psychologa ds. związków? Problemy w związku po urodzeniu dziecka są normą. Wszystkie małżeństwa to przerabiają. Zmienia się rodzina, role, ciało kobiety, oczekiwania, jest więcej stresów, zmęczenia, etc. mało czasu na wypoczynek i pasje, pracę. Czasem trudno samemu załatwić temat z mężem, a oskarżenia jeszcze potęgują nieporozumienia i żal. Potem coraz mniej chętnie wraca się do domu. Nie zgorzknij, zadbaj o siebie, wyjdź do koleżanek, zostaw go z dzieckiem na trochę. Niech zobaczy ile trudu Cię kosztuje opieka nad niemowlakiem. Jeśli to nie pomoże to psychologa Ci doradzam, tzn. WAM.

Podczas mojej ciąży mieszkaliśmy u mnie, u moich rodziców. Przed ślubem było wspaniale. A potem coraz gorzej. Mąż codziennie piwkował, po 5 piw dziennie, co weekend się upijał. Na dodatek jeździł wypity autem, znikał bez słowa wieczorami i pił w ukryciu. Rozmowy, jego puste obietnice- wszystko na nic. W nerwach mówił i dalej mówi okropne rzeczy. Potem twierdzi, żebym nie brała ich do siebie, to to z nerwów. Teraz mieszkamy u niego, miejscowość dalej. Nie pije tak jak kiedyś, ale ja nie czuję się kochana, nie jestem szczęśliwa. Zamiast mnie woli piwka i komputer. Czuję się zaniedbana. Brakuje mi jego codziennej czułości, bliskości. Muszę się prosić o przytulenie, pocałunek i to nawet wtedy jest mu ciężko. A jak coś chce, to potrafi być czuły, miły, kochany. Ale to tylko wtedy. Chciałabym usłyszeć coś miłego z jego ust, że mnie kocha itp. Sam mi tego nie powie, dopiero jak ja powiem, że go kocham. Często jest tak, że przez tydzień mam na niego ochotę, a on sobie nic z tego nie robi, woli komputer i piwkowanie. Tyle razy chciałam odejść, ale nie potrafię... Tak bardzo go kocham. On mnie też, ale już się nie stara. Nie jestem szczęśliwa. Dodam, że teraz, odkąd mieszkamy u niego, ciężko jest mu się zająć córeczką.

Dodam, że mamy bardzo grzeczną córę, po nocach śpi, poza tym w dzień tak, jakby jej nie było. Moje ciało wygląda lepiej niż po ciąży, jestem bardzo atrakcyjna, a on się nie stara :(

roses - tak bardzo Ci współczuję. Dziecko niby ma ojca, ale jakby go nie miało. Widać, że gość jest alkoholikiem. Fatalnie. W takiej sytuacji bez pomocy specjalisty się nie obejdzie.

Dzięki. On nie widzi, że jest coś nie tak, wielce ma do mnie zawsze pretensje. A ja zamykam się w sobie coraz bardziej. Jak chce z nim porozmawiać- źle. Nie rozmawiam z nim- też źle !

Powinnaś podjąć jakieś konkretne kroki póki jesteś młoda i póki dziecko jest małe. Jak się mąż rozpije na dobre to zaczną się prawdziwe kłopoty. Poszukaj info w necie na temat alkoholizmu i klubów AA i doradztwa dla rodzin w Twojej okolicy. Nie musisz mu mówić wprost że chodzi o jego picie, żeby nie zaprzeczał. Zawsze możesz mu ściemnić, że to Ty masz problem i chcesz żeby z Tobą poszedł do psychologa, że potrzebujesz jego opinii i wsparcia. Czasem facetów trudno jest namówić do współpracy.