Wszystkie znajomości mi wygasły. Nie mam już ochoty nawet z nikim pogadać.

Po prostu uświadomiłam sobie jak bardzo sama jestem, jak bardzo nie mam z kim porozmawiać. Niby utrzymuję kontakty ze znajomymi, ale już tak dużo nas dzieli, że gdy spotykam się z nimi kompletnie nie mamy o czym rozmawiać. Musimy się upić, żeby znaleźć temat. Wczoraj miałam ochotę na spacer - nie chciałam iść sama, ale też nie znałam osoby, z którą mogłabym rozmawiać nie na siłę. Mam 20 lat. Moje życie to samotny koszmar. Wracam z uczelni, siedzę w domu. Nigdzie nie wychodzę, bo nie mam ochoty z ludzmi, których znam. Po prostu jestem rozczarowana życiem.

ja mam tak samo.. wszyscy sie hajtli kazdy ma swoje zycie i ciebie maja w dupie.. wiem jak jest..

Skąd ja to znam. Ja mam tak od 6 lat. Cały czas siedzę w 4 ścianach.

Mam dokładnie to samo. Dokładnie. Chciałabym spędzać więcej czasu wśród ludzi, ale już się tak rozczarowałam co do relacji międzyludzkich, że nie mam motywacji do wychodzenia z domu.

o Boże, czy tak już będzie wyglądać nasze życie? Ja jestem z małego miasta. Wszystkim kojarzę. Ani tu się w nikim zakochać, ani z nikim pogadać. Chciałabym i może uciec, ale nie mam dokąd. Bałabym się też. Że wyjadę i będę musiała wrócić, bo będzie jeszcze gorzej. No, kurwa, co to jest za świat.

Ja po skończeniu liceum na 100% wyjeżdżam, męczy mnie moje miasto i ludzie, których widuję codziennie od tylu lat, a którzy nie są mi wcale bliscy.

Nawet nie wiesz jak ja bardzo cie rozumiem. Nawet za bardzo... przeczytaj jeśli masz ochote http://f.kafeteria.pl/temat.php?id_p=5492546

Była by chętna na rozmowę ?

U mnie wyjazd z małego miasta tylko pogorszył sprawę. Na studiach poznałam fajnych ludzi, ale poza zajęciami każdy ma swój świat, może tylko raz zdarzyło mi się wyskoczyć z koleżanką do pubu. W wolne dni każdy wraca do domu, a ja zostaję w obcym mieście sama jak palec...