Chyba staje się starym kawalerem, czy coś się jeszcze może zmienić?

Mam 23 lata. Od jakiegoś czasu przestałem bardzo odczuwać potrzebę bycia z jakąś kobietą. Byłem z jedną, ale się skończyło rok temu. Wcześniej do paru "startowałem", ale ostatecznie kończyło się tylko na przyjaźni. Obecnie wyobcowałem się. Nie udzielam się towarzysko, chyba, że z kumplami. Z własnej inicjatywy nie podtrzymuje przyjaźni. Nie mam ochoty pokazywać przy kobietach jaki to jestem fajny i dlaczego warto mnie poznać. Mam zainteresowania, grywam w piłkę, gram na gitarze, chodzę na siłownie, pracuję, i zajmuje mi to dość dużo czasu. Kiedyś wieczorami czesto myslałem o życiu uczuciowym a teraz mam to w dupie. Marzy mi się poznać fajną kobietę, ale nigdy na taką nie trafię. Wszystkie, które poznaje są ładne i fajne, ale dla mnie za płytkie. Można sobie z nimi pożartować i często jest zabawnie, ale to za mało. Brakuje mi tego magicznego połączenia dwóch umysłów, ciał. Czasami nie mam ochoty nawet rozmawiać, choć na ogół humor mam dobry. Mam 23 lata a czuje się jakbym miał 40 lat i nic w życiu nie miałoby mnie już spotkać. Czy ze mną coś nie tak, czy taki stan rzeczy bierze się z przeszłości? Trafię jeszcze na odpowiednią kobietę, czy powinienem zacząć się lansować i bywać na każdej imprezie, bawiąc się przy piosenkach Pitbulla i Rihanny i innego syfu?

przemyslenia jak Ty, a stara czuje sie juz od 3 lat czyli 16 r.zycia i nic sie nie zapowiada by mialo sie to zmienic...

Ostatnio już nawet nie myślę o tym wszystkim. Wystarczają mi uczucia dostarczane przez muzykę. Zaczyna mnie niepokoić to, że w tym wieku nie czuje presji i potrzeby z kimś być

Jak możesz tak mówić w wieku 23 lat, ja w Twoim wieku też nie odczuwałam potrzeby bycia z kimś i wcale mi to nie przeszkadzało. A nie ma nic gorszego niż szukać na siłę. Zajmij się sobą a kiedyś nawet nie będziesz wiedział kiedy trafisz na tą, z którą się połączysz umysłowo. To znaczy na ogół tak jest ;)

Wiem, ale jak sobie by tak poszukać wśród znajomych osób samotnych np. około 30tki to raczej są to kobiety, a nie faceci. Chyba, że są kompletnymi palantami (aczkolwiek i palanci mają dziewczyny, żony) albo jacyś ograniczeni bezzębni ;)

Jakoś ciężko mi uwierzyć, że zachowując się w ten sposób zjednam sobie kogoś. O ileż łatwiej by było człowiekowi jak by był taki jak większość.

Dla niektórych takie zachowanie jest bardzo pociągające. Inteligentny facet, który nie rzuca się z rękami i ustami na świeżo poznaną dziewczynę to jest to, co np mnie by odpowiadało. A jeszcze taka "niedostępność" i brak np podtekstów erotycznych tylko rzeczowa konkretna rozmowa to już całkiem działa jak wabik, przynajmniej dla mnie ;)

Przed tobą już tylko praca do usranej śmierci.

Jak się nic nie zmieni przez lata, to rzucę pracę, mieszkanie i wyruszę w świat. Przynajmniej nie stracę życia na siedzenie z dupą w domu.

ooo własnie. Tak jak Argen powiedział, też do czasu byłem kolegą na wezwanie. Przyjaciółek miałem wiele, ale nic z tego więcej nie wyszło a jak wychodziło to nie z mojej strony. Teraz postanowiłem sobie, że żadnych przyjaźni damsko-męskich, bo zawsze się kończy źle.

Na wojnę do Syrii się nadasz... ;D

hehe to mi przypomina postawe mojego meza. Po zlamanym sercu wegetowal tak kilka lata i zazekal sie juz nigdy nikogo nie spotka bla bla bla. Mial wiele propozycji od dziewczyn, ale on juz nie chcial, bo myslal, tak jak autor. W wieku 28 lat spotkal mnie przypadkiem i oszalal. Od pierwszych chwil twierdzil, ze to ja. Ja przerazona, ze jakis wariat ,wiec zwodzilam Go chociaz jego osoba przyciagala mnie do niego jak magnez. Teraz jestesmy razem 7 lat i mamy dziecko i z sentymentem wspominamy poczatki i dziekuje zyciu, ze on byl taki uparty w swoim przekonaniu :)

Noo, ale trzeba trzymać dystans. Jak pozwolisz sobie na zbyt częste kontakty i zwierzanie się sobie to potem się konczy rozczarowaniem.

moral z tego taki, ze na kazdego przyjdzie czas