Nie odczuwam chęci życia

Nic mi się nie chce , nic mnie nie interesuje ogólnie nie mam chęci na nic . Patrzę tak na innych i im zazdroszczę tego że potrafią się cieszyć czego nie można powiedzieć o mnie . Więc mam pytanie , może ktoś wie.. czy są jakieś prochy które pomagają nabrać energii i nastawić człowieka pozytywnie ?

masz depresję, idż do lekarza

lekarz da ci odpowiednie leki

to nie depresja, to życie

To nie depresja.. bo owszem czasami umie poudawać kogoś niego ale wcześniej czy później wychodzi ze mnie ten brak życia Myślę że tylko jakieś prochy by mi pomogły bo sam nic nie osiągne

Pewnie że są,ale trzeba je brać codziennie przez długi bardzo czas. Kiedyś zrozumiesz że wiara czyni cuda. Teraz jsteś na etapie wierzenia że jakies prochy ci pomogą Masz rację pomogą bo tego potrzebujesz Potrzeba była pierwsza!

Zgadzam się,że to życie, ale w takim stanie jakiś Prozac czy coś podobnego może pomóc

Ja kiedyś też sie tak jak ty opisujesz czułam. Potem jak juz wyszłam na prostą przeanalizowałam wszystko i teraz każdą swoja potrzebę przekuwam w złoto.

może pomóc pod kontrolą lekarza nic się nie zmieni będąc nawalonym przez większą część dnia

co dla kogoś jest lepsze. Zapamiętaj sobie jeden z drugim! Dla autora najlepsze jest dokładnie to czego on sam chce albo nawet wydaje mu się że chce Ważny jest w jego stanie ten punkt zaczepienia Jeżeli on w ogóle sie nad tym zastanawia to w jego przypadku jest to sukces Jeśli tera zktoś z was postawi mu poprzeczke pisząc że terapa będzie lepsza a prochy go nawalą to on nie poczuje się od tego lepiej durnoty! Terapia jest tak samo gówno warta jak te prochy Prochy maja mu pomóc i mu pomogą -tak to działa! Gdyby terapia miała mu pomóc to by pomogła terapia a gdyby miała mu pomóc wit c to tez by mu pomogła Wy wogóle nie kumacie o co w życiu chodzi!

http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=tLSjHJTxs9I&feature=endscreen

To wszystko przez chemtrail.......kiedy w kón=ńcu zrozumiecie,że nas po prostu trują???Wiesz ilu jest takich ludzi którzy mają teraz zajebistego doła i nie wiedzą czasem nawet skąd.

Ja w sumie mogę powiedzieć, że antydepresanty mi pomogły w taki sposób, że na nich dopiero zobaczyłam ( co prawda na krótko) jakie fajne może być życie, jak fajnie można się czuć, ale zrozumiałam też, że to jednak taka imitacja, nie byłam do końca sobą na tych lekach i przeszkadzało mi to. Zresztą depresja to nie ciężka postać schizofrenii, żeby brać leki do końca życia i organizm się wreszcie uodparnia zresztą. Może być jakiś czas fajnie, ale żyć w końcu trzeba samemu bez wspomagania. Leki mogą wyciągnąć z najgorszego dołka, ale nie zastąpią prawdziwego poczucia szczęścia i zadowolenia z siebie. Mogą jedynie, taki stan imitując, pokazać komuś kto nigdy się tak nie czuł, że można się tak czuć - nie dlatego bo biorę leki, ale dlatego, że mam spokojną głowę, a żeby taki stan był trwały, to trzeba go osiągnąć samodzielnie, bez wspomagaczy. Tylko wtedy się liczy, tylko wtedy to jest prawdziwe, ale wymaga dużo solidnej pracy nad sobą. Ja sięgnęłam po psychotropy jak było ze mną już naprawdę źle, co prawda przeczuwałam, że to nie jest rozwiązanie i wiedziałam, że muszę się wziąć za siebie, ale jednak chyba nie dałabym rady wystartować bez takiego wspomagania. Jak przetrwałam najgorsze, zabrałam się do pracy nad sobą już bez leków, idzie wolno, trzeba być systematycznym, konsekwentnym, ale to daje efekty trwałe, a nie tylko chwilowe.