Wieczne afery o dziecko.

Już siły nie mam, odkąd się poznaliśmy to zawsze mówiłam, że świadomie nie chcę mieć dzieci i albo mnie bierze z takim bagażem, albo do widzenia, więc zaakceptował i powiedział, że to nie jest dla niego najważniejsze, więc wszystko gra. A od 2 lat się wściekł i kombinuje jak tu mnie przekonać do potomstwa, nawet się porywa na tak kretyńskie pomysły, że zapomniał kupić gumek i myśli, że to przejdzie. Kłócimy się ciągle, ja swoje, a on swoje i zasłania się argumentem, że myślał, że może mi się odmieni, co dla mnie jest równoznaczne z tym, że to jakiś niepoprawny optymista, a nie człowiek realnie myślący z jakim chcę dzielić życie. Czy to jest do pogodzenia w ogóle, czy niepotrzebnie się szarpię? Może i jestem egoistką, ale lojalnie go o tym uprzedzałam od samego początku, więc nie rozumiem o co aktualnie jest takie halo.

Dziwny koleś szkoda twojego czasu na niego.

Ja bym się rozstała. Albo powiedziała mu wprost, że nawet jak zajdę, to wyskrobię, bo nie chcę mieć dzieci i nie będę ich mieć. To mu powinno rozjaśnić w głowie.

Ja ogólnie rozumiem siłę instynktów, którym ciężko się oprzeć, ale ja instynktu macierzyńskiego nie posiadam, przynajmniej na razie i nie mam zamiaru robić krzywdy sobie i ewentualnego dziecku przez ten fakt. Ale do niego żaden normalny argument nie dociera. I chyba sama sobie odpowiedziałam na pytanie właśnie :o

Dokładnie, powiedz, że jak zajdziesz to usuniesz od razu. Opanuje się, idiota :O

Szkoda tylko, że po tylu latach zaczęłam się nad tym zastanawiać dopiero. Ogólnie tymi kłótniami i kombinowaniem zabija cały związek, bo mam go przy okazji serdecznie dosyć. Zrobię jak mówicie, jak hardcore to hardcore