Kolejna toksyczna miłość?

Hej, temat stary jak świat. Masa książek, porad. Rozsądek, wypisywanie słabych stron... I ciągle tkwię. Mam 47 lat, przed 3 laty związałam się z mężczyzną, możnaby powiedzieć, wyśnionym. Te same upodobania, podobne postrzeganie świata, mówienie jednym głosem. Znacie to? On po rozwodzie, ja też. Sielanka. Nadskakiwanie, śniadanie do łóżka, kwiaty. Na samą myśl że chcę coś uprasować, posprzątać, ugotować. Protest.Wręcz kłotnia. Bo ja mam mieć wszystko. Ale już po 2 miesiącach słyszę; "nie zasługuję na Ciebie, jestem zły, po....ny, chory". Fakt - przewlekła choroba, (ale zawsze podkreśłałam, że z tym można żyć normalnie i w pełni akceptuję go takim, jakim jest.)Z czasem momenty wycofania coraz częstsze. "Lepiej Ci będzie beze mnie". Obojętność, odrzucanie, Ja coraz intensywniej podkreślam, jak bardzo mi na nim zależy. Że bardzo go kocham. W odpowiedzi, znów, jak mantra, zasługujesz na kogoś lepszego. Odsuwanie się fizyczne. Pojawia się coraz więcej zarzutów. Że tylko biorę(sic!), że chce sie realizować. do tego, a tu ciągle musi stac na baczność. A przeciez nigdy nie chciałam żeby mi usługiwał! Ciągłe poczucie winy jest jak wielki głaz, który przytłacza coraz barzdiej. Bo teraz większośc rzeczy robię źle. Stąd odpychanie, brak reakcji na telefony, łzy(denerwują),brak reakcji na mnie. Coraz bardziej uświadamiam sobie, że to uczucie mnie niszczy, jest źródłem smutku, łez. A ja, jak ostatnia idiotka, ciągle mam nadzieję, że przytuli, weźmie za rękę, że będzie tak, jak dawniej. Może na razie tyle. Nie wiem, czy kogoś zainteresuja moje wynurzenia. Czego oczekuję? Oceny. Spojrzenia z perspektywy. Może pomocy, żeby sięz tego uwolnić.Może nawet kubła zimnej wody, a może wsparcia, by wytrwać, jeżeli zdecyduję się odejść.