Dziś dostałam wypowiedzenie.

Ostatnio pracowałam najbardziej wydajnie ze swojego działu, kiedy szef mnie wezwał do siebie pomyślałam że może jakiś awans się szykuje, albo mała premia. A ten mi mówi: -Jest mi bardzo przykro, ale musimy panią zwolnić. Wie pani jaka jest sytuacja na rynku, robimy to z konieczności. Myślałam że tam padne, popłakałam się i wyszłam. Na szczęście mam jakieś oszczędności i utrzymam się przez 2-3 miesiące, ale co dalej to nie wiem :( Nie mogę liczyć żadną pomoc finansową od rodziny i przyjaciół, bo oni też ledwo ciągną od 1 do 1. Okropnie się czuje i się boje. Od jutra zaczynam szukać pracy, ale wiem że są marne szanse że znajde ją w moim mieście. Pocieszy mnie ktoś ?

musisz spojrzeć na to tak wkleje fotke na forum kafeteria,gdzie siedza sami bogaci ludzie,albo tacy co za chwile będa bogaci,moze sie ktoś zachwyci,pokocha i wyrwie mnie z marazmu szarej beznadziejnosci polskiej rzeczywistosci

Współczuję Ci

szukaj, ważne żeby się nie załamywać. Naprawdę. Aby czas wykorzystać konstruktywnie.

właśnie polityka PO doprowadziła ze mamy to co mamy

mogę spytać o miasto i branżę?

Wiesz ja miałam podobnie, tylko że ja pracowałam z meżem i jednego dnia oby dwoje dostalismy taki"list". najpierw łzy ale w domu, przy szefie byłam twarda, rozpacz, pytania co dalej? Mąż juz dwa dni pózniej pracował gdzie indziej, ja niestety na zasiłku dla bezrobotnych byłam prawie rok a potem znalazłam tylko prace w sklepie. Mąż w tym czasie załozył własną firmę, ja urodziłam córeczkę i sie kręci. To nie są kłopoty nie do przejscia, gorzej jak jest choroba... Praca i kasa predzej czy pózniej bedzie.

trzeba było się tak nie wściekać z tą wydajnością - nadgorliwość gorsza od faszyzmu!