Jak oceniacie moje zycie?jest wg was fajne czy beznadziejne?

wiem ,że sama powinnam najlepiej wiedzieć jakie ono jest ,ale jestem ciekawa jak wy patrzycie na to z boku? Mam 25 lat , studiuje dość ,,ambitny " kierunek tzn jeden z tych trudniejszych ,ale kiepsko mi na nim idzie , 2 lata powtarzałam głownie dlatego ,że mało mnie interesują te studia ,ale już postanowiłam je skonczyć bo jestem na 3 roku i do konca blizej niz dalej Facetów miałam kilku i zawsze miałam powodzenie u facetów , uchodziłam raczej za ładną wśrod ludzi, teraz mam też faceta na stałe ,ale nie zawsze nam sie dobrze układa wiec nie wiem jak to dalej będzie z nami znajomych mam tylko kilku ,ale fajnych pieniądze mam narazie od rodziców ( pracowałam dorywczo ,ale z tego nie utrzymałabym sie) i mi ich nie brakuje ,ale tylko dlatego ,ze oni mnie utrzymują Jestem raczej introwertyczka z charakteru choc czasem spotykam sie z ludzmi czy wyjezdzam na jakies wyjzady ze znajomymi czy chłopakiem Nie mam prawa jazdy bo nie zrobiłam jestem nieudacznica wg was?

up

up

UWAGA RZYGAM:/

kogo to obchodzi??

fajne masz życie , nie jeden by chciał na pewno takie mieć

Fajne? Tak ma 70% dziewczyn wiec bez szalu...

co studiujesz?

Myślę że jesteś na etapie, kiedy możesz jeszcze bez większych dylematów pokierować swoim życiem. Piszesz że masz powodzenie u płci przeciwnej czyli na tym punkcie nie powinnaś mieć kompleksów. Studiujesz to znaczy że nie jesteś leniwa i chcesz się rozwijać, mimo że kierunek nie za bardzo Ci odpowiada. Ale myślisz o tym więc może jak skończysz te studia to do tego czasu zdołasz określić się co dalej mogło by Cię zainteresować. Jedni są bardziej inni mniej introwertykami (ja z jednej strony jestem bardzo zamknięty w sobie, z drugiej czasem potrzebuję "świata" i wyjścia do ludzi). Masz znajomych i uznajesz ich za fajnych - jest to naprawdę pozytywne, i dla Ciebie i dla nich. Myślę że masz udane życie, którym jeszcze możesz pokierować tak jak będziesz chciała... bo to jest bardzo ważne. Ja jestem 10 lat starszy od Ciebie i dopiero teraz widzę jakie błędy robiłem przez ostatnie 15 lat, no ale człowiek uczy się całe życie... tyle że mnie już ciężej pokierować życiem bo mam żonę i dwójkę dzieci. Dzieci kocham, ale żona... nie potrafię jej tego samego powiedzieć... wogóle nigdy nie potrafiłem się jej zwierzyć i wspierać ją, bo nie potrafiłem uznać ją za przyjaciela... i przez te lata nazbierało mi się to czego mi brakowało... ale to już inny, długi temat :(

nie powiem bo jeszcze ktoś by mógł mnie skojarzyć np ze znajomych ,ale kierunek ,, medyczny" choć to nie medycyna