Dostałam dom, a bywam w nim raz na dwa dni, przez godzinę:(((

Ten dom, znajduje się w miejscowości obok, której mieszkam. Dosłownie kilometr od rodzinnego domu. Wymaga urządzenia się, remontu (który planuję i to wkrótce). I nawet, gdy mam wolne (tak jak dziś) nie spędzam tam zbyt wiele czasu. Oczywiście, chcę tam zamieszkać ( z narzeczonym na szczęście), ale sama nie wytrzymuję tam dłużej niż 1h :P Tak nie znosze samotności. A niestety nikt nie ma czasu, aby tam ze mną siedzieć:( I dom sobie stoi pusty - na razie. Podejrzewam, że jeśli narzeczony nie będzie miał możliwości zamieszkać tam, w najbliższym planowanym terminie, to ja będę siedziała u rodziców w domu. Kurcze, przeciez tyle jest tam do zrobienia, i w domu i wokół domu, a ja co? NIC. Siedzę na kafeterii. I to nie z lenistwa. Wierzcie mi. Niedługo urlop planuję (za dwa tygodnie). Od rana do wieczora obiecuję sobie tam siedzieć. I KONIEC. Okropna niechęć do przebywania w samotności. To nie wytłumaczalne, absurdalne. Mój dom i co? I Sama tam nie wytrzymuję:( o nocowaniu tam nie mam mowy. Musze zacząć się zmuszać....... Co mi radzicie?:(

zastanow sie dlaczego boisz sie samotnosci

Bezwzględnie się tam przeprowadź. Przyzwyczaisz się.

Świat to nie tylko to co widzimy. Posiadamy wewnętrzne pomocne dusze, które nam przez różne metody próbują coś przekazać. Może to nie pisane jest tam tobie mieszkać? Może lepiej sprzedać przeprowadzić sie?

Zastanawiałam się nad tym, co może mnie odpychać od tego domu. Może fakt, że jest tam wszystko rozgrzebane? Miejsce jest fajne, brak sąsiadów, spokój. Nie wiem. Wymiękam. Nawet tam nie zajrzałam dziś jeszcze.

Zrób sobie takie koryto na podłodze, z poduszką, żęby sie nie przewrócić. W kóńcu masz siedzieć. Jak się oprzesz głową o krzesło, to nawet prześpisz się i będziesz siedzieć jednocześnie. Powodzenia.