Czy prowadzicie towarzyskie zycie

j.w

w towarzystwie ksiezyca przemierzam niebosklon

machorka slicznie :)

nie prowadzę - z własnego wyboru i dobrze mi z tym

oprocz meza nie mam nawet z kim pogadac.

tak, ale nie jakies bardzo bujne.

Ostatnio niestety głównie przez net...trochę się ludzie po świecie rozjechali, część kontaktów się pourywało, urodziło nam się dziecko i też jest inaczej...brakuje mi fajnych ludzi...

tak, a czemu nie? :)

z braku znajmocyh czy rodziny,. u nas wogole posucha. zadne wyjscia, nawet zadnych imprez rodzinnych. nikt nas nie zaprasza.

Właściwie nie można tego nazwać życiem towarzyskim. Znajomi, z którymi dawniej się zadawałam, nie chcą dorosnąć i cały czas imprezują, co mnie i mojego faceta już nudzi. Mam jedną koleżankę z czasów liceum, z którą regularnie piszę smsy, ale spotykamy się kilka razy w roku. Mam kumpla, z którym też od czasu do czasu rozmawiam, ale spotykamy się jeszcze rzadziej, bo wyjechał do UK. Na studiach mam kilka koleżanek,z którymi czasami spotykam się poza uczelnią. Czas wolny spędzam przede wszystkim z moim facetem, a częstych spotkań ze znajomymi mi nie brakuje.

Ja zawsze cierpiałam samotność, całymi dniami siedziałam w domu, choć jakieś tam parę koleżanek na krzyż gdzieś tam było, ale w porównaniu z innymi którzy mieli tabuny znajomych to byłam towarzyskim zerem, osobą niepopularną spoza jakiejkolwiek elity czy to szkolnej czy to osiedlowej, Te koleżanki które miałam to też wydawało mi się że mnie z czasem oleją. Miałam faceta dzięki któremu nie zwariowałam. Spotkania raz w tygodniu były :O Jednak wyszłam za niego za mąż i przybyło mi obowiązków więc przestała mi dokuczać samotność. Przed 30-stką myślałam sobie jeszcze czy jest jeszcze szansa poznać jakąś dziewczynę która byłaby moją przyjaciółką. Koło 30-stki jak wiadomo jeszcze ciężej zawierać przyjaźnie. I faktycznie nikogo takiego nie spotkałam. W tym roku urodziłam pierwsze dziecko. Dawne koleżanki które myślałam że mnie oleją jednak z czasem jakby zaczęły bardziej doceniać nasze relacje i ostatnio bardzo dbają o regularne kontakty. Jednak ja 2 lata temu zdałam sobie sprawy że nie potrzebuję nowej przyjaciółki, że dobrze mi tak jak jest, ledwie ciągnę te stare znajomości na które ciężko mi znaleźć czas a co dopiero jakby były nowe kontakty. I to było wspaniałe odkrycie. Bardzo się cieszę z tego że to sobie uświadomiłam, bo dotarło do mnie że ja po prostu już nie cierpię z tego powodu, że dawny problem zniknął i jest mi dobrze tak jak jest. Kocham swój dom i kocham święty spokój. Nienawidzę jak dzwoni telefon i ktoś zawraca mi d**ę. Mam full obowiązków i full innych problemów. Nie mam już czasu na przyjaźnie. Choć doceniam mimo wszystko te które się jeszcze od święta się ostały.

Nie prowadzę- jestem totalnym no- lifem.

up :)

to wogole nigdzie nie chodzicie. nawet od rodziny>????????? jakies imprezy , urodziny, imieniny

Ja w ogóle nie mam kontaktów z dalszą rodziną. Czasem spotykam się z chłopakiem, ale to nie jest oszałamiające "życie towarzyskie" :P

My rzadko spotykamy się ze znajomymi, ja jeszcze miałam treningi, mąż czasem wychodził zagrać, ale tak np. na piwo to naprawdę od święta, praktycznie nie mam kontaktu z dawnymi znajomymi, a i do nas mało kto chce zaglądać odkąd jest dziecko. Mamy życie poza domem, dalszych znajomych, zawsze jest z kim pogadać, ale kontakty towarzyskie głównie w gronie rodziny, jesteśmy oboje z rodzin wielodzietnych i mamy dobre układy z rodzeństwem/

a my nie mamy zycia po za domem.

up

"to wogole nigdzie nie chodzicie. nawet od rodziny>????????? jakies imprezy , urodziny, imieniny" Ja chodzę. Bo musze, bo nie mam innego wyjścia, ale traktuję je wybaczcie określanie jak wrzód na tyłku. Nienawidzę imprez które wymusza kalendarz, nie lubię łamać sobie głowy problemami w stylu "co w tym roku kupić na prezent żeby ktoś był zadowolony i główkować co by tu życzyć żeby nie było oklepane"

my mamy bogate zycie towarzyskie, bo jesteśmy bardzo towarzyscy, co weekend gościmy znajomych albo sami gdzie idziemy, czasem i w tyg tez:)

mnie wystarczy mąż i synek--są całym moim światem. Nie ufam obcym znajomym do tego stopnia,żeby się im zwierzać i spotykać wspólnie. ludzie są obłudni i fałszywi. cudownie się czuje spędzając niedzielę z moimi chłopakami--czy to w domu czy poza nim

od czasu do czasu chodziłem ze stałymi kolegami na miasto, ale nigdy dziewczyny do mnie nie lgnęła. Jedna którą poznałem w sobotę odeszła z moim kolegą a mnie odrzuciła. Jestem w rozpaczy i cięzkim bólu serca :(

odeszła z moim kolegą na "naszej" (mojej i jej) randce. Chyba większego dramatu nikt nie dozna :((

przypominam kolego że jesteś w dziale macierzyństwo. twój problem to na uczuciowy dział sie bardziej nadaje. Tam duzo takich poszukujących