Nie potrafię wyprowadzic się od rodziców

Mam 25 lat, jestem jedynaczka, mam faceta ktory mieszka w innym miescie. Jakis czas temu dostalam popozycje pracy w miescie z ktorego pochodzi moj narzeczony, jest to ponad 200km od mojego rodzinnego domu. I tu zaczynaja sie schody, ja po prostu nie potrafie wyprowadzic sie od rodzicow! Odkad powiedzialam ze wyjezdzam mama placze,tata tak samo, i szczerze mowiac mi tez chce sie wyc, nie wyobrazam sobie ze mam zyc zdala od nich. Wiem ze moj facet bedzie mi pomagal sie w tym wszystkim odnalesc, ale ja nie umiem sie tak wyprowadzic i to nie chodzi o to ze nie bede umiala sobie uprac i ugotowac, bo z tym nie ma problemu, po prostu to jest dla mnie trudne emocjonalnie. Wiem ze tysiace ludzi mieszka, studiuje z dala od domu i nie robia z tego tragedii, nawet sie ciesza, ale ja sie panicznie boje tesknoty za rodzicami i widze ze im tez jest bardzo ciezko. Bardzo kocham swojego narzeczonego i chce byc z nim, ale chcialabym miec wszystkich przy sobie, jego i rodzicow, powiedzcie mi jak mam sobie poradzic z ta wyprowadzka, bo jestem zalamana.

siedź mamusi pod kiecką dopóki nie umrze - i dopiero wtedy poszukaj sobie narzeczonego!

Gdybym miała siedziec pod kiecką mamusi, to bym nie chciała podjąc tej pracy, jest mi po prostu bardzo ciezko w zwiazku z ta wyprowadzka, wiem ze juz najwyzszy czas isc na swoje dlatego czekam na powazne odpowiedzi a nie dogryzanie mi.

Każdy tak ma i każdy to przechodzi w różnym wieku ale jednak. Ja na studia wyjechałam w wieku 19 lat i też to przezywałam bardzo.. rodzicom zawsze ciężko się pogodzić, dla nich zawsze jest się dzieckiem.. ale myśl o sobie, dobrze że masz oboje rodziców to przynajmniej mają siebie :) z czasem się przyzwyczają a Ty możesz mieć z nimi ciągły kontakt, telefon, skype i przyjeżdżać :)

Tez mam nadzieje ze z czasem sie przyzwyczaje, dziekuje za dobre slowa:)

pewnie, moja mama też płakała :)

Doskonale Cie rozumiem, również jestem jedynaczką i była czarna rozpacz gdy miałam wyprowadzić się od mamy. 160 km. Tata zmarł wcześnie. W porozumieniu z narzeczonym który zgodził się przyjechać do mojego miasta i dzięki temu moja mama przez rok mieszkała z nami.Wyprowadziliśmy się potem w pobliżu.Mamy dwoje dzieci które już są dorosłe,mają własne rodziny i również mieszkają w pobliżu nas około 10- 15 minut pieszo. Dokąd żyją oboje rodzice to nie jest tak zle,z czasem przywykną że tak musi być, gorzej gdy jedno z nich odchodzi.

Twoi rodzice są chorzy, nieporadni życiowo czy Ty podejrzewasz, że sobie bez ich pomocy nie poradzisz? Ja tego nie rozumiem. A może poszukaj sobie faceta, który zamieszka z Tobą u Twoich rodziców?

Dla mnie najgorsza jest ta odleglosc, 200 km to dla mnie duzo, inaczej by bylo gdybym miala mieszkac kilka, kilkanascie km, boje sie ze strace kontakt z rodzicami.

Rodzice sa zdrowi i zaradni zyciowo :) To ja sie boje ze nie poradze sobie bez nich, tak jak wspomnialam nie chodzi mi o rzeczy typu, pranie, sprzatanie, gotowanie, nie jestem wygodnicka i nieporadna, ale chodzi mi o to ze jestem z nimi bardzo zwiazana emocjonalnie, strasznie ich kocham, ciezko mi bedzie zyc z dala od nich, telefony to nie wszystko. Niestety nie ma mozliwosci zebym zamieszkala z narzeczonym w moim miescie, poniewaz tutaj nie ma dla niego pracy.

W takim razie marnie widzę Twój związek z obecnym chłopakiem. Może lepiej będzie jeśli się rozstaniecie? On sobie znajdzie kogoś innego, a Ty zostaniesz szczęśliwa z rodzicami w domu?